GRONINGEN – Een bewogen leven heeft Charley Crockett, inderdaad familie van American Icon Davy Crockett “King of the Wild Frontier” en held van de Alamo, achter zich. Van opgroeien op een arm woonwagenkamp, tot op straat spelen in New Orleans en Parijs en in de subway van New York tot en met begin dit jaar een open hart operatie. Iemand met voldoende te vertellen dus en dat bleek bij het optreden van Crockett en zijn band in de Spiegeltent tijdens Noorderzon in Groningen. Een eerste blik op het podium leverde een overvolle setlist op met minimaal 26 items op de agenda en drie toegevoegde punten als het publieksapplaus daar aanleiding voor zo geven. Uiteindelijk werden dat er zelfs 32. Een klus in de 60-90 minuten die als tijdsduur werd aangegeven. Dat werd ook niet gehaald. Crockett speelde 2 uur lang met veel swung onafgebroken. Het concert was ruwweg in drie delen versneden. Deel 1 was countryachtig, deel 2 bluegrass en deel 3 jaren 50/60 rock. Het was dan ook absoluut geen straf om extra lang te mogen genieten van deze Texaan. Lekker vlot vloog Crockett met ‘Five More Miles’ uit de startblokken. ‘Big Gold Mine’ volgde net een slagje minder uptempo, maar dat ging weer omhoog met het mooie ‘Hello Maybelle’ met fraai trompetspel, net zoals in ‘I Wanna Cry’ een mooie trekharmonica klonk. Mooie liedjes vol met soulvolle country en Americana die uitmonden in het prachtige ‘Borrowed Time’ en even later het even mooie ‘That’s How I Got To Memphis’, een prima uitvoering van dit Tom T. Hall nummer. Het eerste deel werd sterk afgerond met de titelsong van zijn aanstonds te verschijnen album ‘The Valley’ en het even mooie ‘James Town Ferry’ van het vorige album ‘Lil G.L.’s Honky Tonk Jubilee’. Tot nu toe stond er op Noorderzon een sterke countryzanger die met aandacht voor de traditie en lekker veel soul en soms blues en gospel zijn liedjes bracht, met een uitstekende band om hem te ondersteunen. Als frontman was Crockett inmiddels ook steeds meer in zijn hum gekomen. Waren in het begin de aankondigingen minimaal, naarmate het concert vorderde bewoog en vertelde hij steeds meer. Had lol met zijn bandleden en een ramp werd net vermeden toen hij zijn eigen gitaar omver danste en deze ongeschonden bleek. Ineens veranderde de opstelling. Instrumenten werden naar voren gesleept rondom één microfoon en in een bluegrass opstelling ging het verder, waarbij Crockett zijn gitaar verruilde voor een banjo. Dit gedeelde werd ingezet met ‘Banjo Pickin’ Man’ dat prachtig was net als ‘Crowd’ en ‘Around This World’. Een mooie opstelling met verschillende leden van de band die naar voren stappen om even gezwind weer plaats te maken voor de zang of een ander bandlid. Nadeel was dat het nogal aan de zijkant van het podium was, waardoor een groot deel van het publiek daar weinig zicht op had. Dit werd afgesloten met het verdwijnen van de band van het podium en de solo uitvoering van ‘Diamond Joe’ een heerlijke song, waarin de kracht en expressie van de stem van Crockett goed tot uiting kwam. Wisseling van de wacht en de band mocht een instrumentaal nummer spelen, voor er kon worden gedanst op retro jaren 50 en 60 rock met ‘Lil’ Girl’s Name’ en ‘Ain’t Got No Time to Lose’, waarbij Crockett weer een bijpassende gitaar had gepakt. In een mooie afwisselende setlist werd nu richting het einde gespeeld met lekkere rock, gemixt met country in liedjes als ‘Help Me Georgia’, het betrekkelijk nieuwe ‘Nothin’ to Me’ en ‘The Sky’d Become Teardrops’. Met het prachtige ‘Goin’ Back to Texas’ werd afscheid genomen, maar al snel stond Crockett weer solo op het podium, waarna voor nog twee liedjes de band ook weer terug kwam, waaronder de ‘Let’s Rock’ een cover van Art Neville. Een heerlijk concert, dat geen moment verveelde ondanks de duur en bleef verrassen en ieder moment een hoog peil handhaafde.
Charley Crockett heeft veel te vertellen in zijn liedjes
