SCHEEMDA – Met Catherine Graindorge had Grasnapolsky wellicht niet de grootste naam naar De Toekomst in Scheemda gehaald, maar wel een erg interessante. De violist uit Brussel werkt routineus samen met de grote namen in de muziek. Nick Cave werkte met haar net als Debbie Harry, Warren Ellis en Mark Lanegan. Een EP opnemen samen met held Iggy Pop, de Belgische deed het. Op eigen kracht bouwt ze ook aan haar reputatie met haar zorgvuldig gecomponeerde stukken vol sferische werelden en momenten die je doen prakkiseren over het leven of andere fundamentele zaken.
Met haar samenwerking met Iggy Pop voor de EP ‘The Dictator’ trok ze in 2022 de aandacht. Deze Zuiderbuur brengt echter al jaren prima albums uit. In 2012 verscheen ‘The Secret of Us All’ en vijf jaar later was er de opvolger ‘Long Distance Operators’. De laatste jaren heeft ze qua uitbrengen van eigen muziek de vaart er iets meer in. In 2021 bracht ze het album ‘Eldorado’ uit en aanstonds zal de langspeler ‘Songs for the Dead’ op de markt komen. Tussendoor speelde ze ook op tal van andermans platen en als onderdeel van de band Nile On waX werden ook een aantal LP’s uitgebracht. Of dat nog niet genoeg is componeer Graindorge ook voor theater, film en dans en acteert bij gelegenheid.
Graindorge is in Scheemda druk met de soundcheck. Samen met haar muzikale compagnon Simon Ho op keyboards komt ze verschillende keren terug het podium op, Stelt nog wat bij, test haar viool nog even uit, alles om die honderd procent te bereiken. Een toont zwelt aan, nog een toon en weer één als het duo traag ‘Kangaroos in the Fire’ inzet van haar oudere album ‘Eldorado’. Onmiddellijk betrekt Graindorge op deze manier de luisteraar, want het maakt nieuwsgierig wat er gaat volgen. De sound wordt groter en groter. Een intrigerende, schrijnende, maar daarom juist zo mooie aanvang van het optreden, met twee geconcentreerde en nauw naar elkaar luisterende musici die elkaar goed aanvoelen. Naadloos gaat het over in ‘Butterfly in a Frame’. Dit gedeelte van de lange opening is zo mogelijk nog mooier, juist ook omdat het ruimtelijker is en wat Oosterse klanken bevat. De stem van Catherine Graindorge, haast fluisterende zang, met soms effecten, klinkt voor het eerst in het prachtige traag en heel klein beginnende ‘Ghost Train’ met soms inderdaad wat spooky vocalen en een melancholische viool. Een nummer wat op prachtige wijze steeds meer wordt uitgebouwd. Dan verdwijnt Ho even in d coulissen. ‘Iggy’ wordt solo gebracht steviger en net iets onstuimiger en dat komt mooi getimed. Voor ‘Rosalie’ keert de man op de keys terug die vaak een mooi fundament bouwt en daarmee Graindorge een platform geeft voor haar muziek. ‘Rosalie’ is ijler, vluchtiger en heeft mooi loopgebruik, wat het bijzonder mooi maakt. Nu en dan vertelt de artieste iets. Dat doet ze in het Engels als Belgische. Het zijn constant mooie intrigerende stukken. Dan richt de violiste haar blik op het nieuwe album, want tot dat moment is het alleen ouder werk geweest wat ze bracht. ‘This is a Dream’ en ‘The Unvisited Garden’ volgen van de nieuwe plaat ‘Songs for the Dead’. Eerst is het donkerder. Een gedicht van Allen Ginsberg vormt het hart van dit nummer. Een verkenning van de dood en de plekken waar verschillende wereld elkaar haast kunnen aanraken. In de sound wordt deze plek geschetst, met fantastische vioolklanken, Dan vervolgt ze wederom direct met ‘The Unvisited Garden’ dat kleiner is, solo wordt gespeeld en haar stem weer die mooie dromerige ijlheid brengt met de donkere viool als tegenhanger. Hierna wordt rustig afgesloten met ‘Eno’. Het is prachtige muziek die Catherine Graindorge brengt. Niet een allemans vriendje, maar hou je van dergelijke sferische ergens tussen klassiek en post-rock verdwaalde songs die je aan het denken zetten, dan zit je goed bij deze Belgische.