GRONINGEN – Een intiem concert beloofde Spot in USVA in Groningen van Ada Lea uit het Canadese Montreal. Dat werd het zeker. In de zaal hing het publiek aan de lippen van de zangeres/gitariste die op het podium werd vergezeld door Tasy Hudson op drums en toetsenist Edwin de Goeij, inderdaad van Nederlandse afkomst en nog prima Nederlands sprekend, ondanks te zijn opgegroeid in Canada. Het trio hoort bij de Engelssprekende minderheid in dit Franssprekende deel van Canada. Ada Lea heeft eerder dit jaar haar debuutalbum ‘What we say in private’ uitgebracht en ter promotie reist het drietal nu rond in Europa. Op een zeer drukke concertdag in Groningen en omgeving waren het de fijn proevers die verrast wilden worden door het vooraf aangekondigde onderzoek naar het concept van vrouwelijkheid en hoe dit in de loop der tijd is veranderd door de artieste en hoe dit terugkomt in liedjes die zowel stoer als kwetsbaar zijn. Dat laatste was absoluut het geval. Het ene moment rockte de band, maar op andere momenten was het breekbaar en klein. Ada Lea begon met een mooie binnenkomer in de vorm van ‘Mercury’. Met pompende tonen als intro ontspon zich een vlot nummer waarin het experimentele werd omarmt. ‘Wild Heart’ wat volgde was aanvankelijk een wat kalmer nummer, maar werd steeds steviger en kreeg een steeds zwaardere sound. Een duidelijk kenmerk van Ada Lea deze wisselingen in tempo en stemming gedurende een liedje, wat de aandacht vasthield van het publiek om maar niets hiervan te missen. Mooi en rustig was ‘180 Days’ waarin niet alleen de tekst, maar ook de zang goed uitkwam. Ada Lea heeft een prima zangstem die bij tijden erg breekbaar klinkt en in andere nummers weer robuust en krachtig. In haar zang kan ze nog net iets meer consistentie gebruiken. Af en toe zakte dat even weg, voor het weer op het pijl kwam dat het erg mooi was. Eerste echte hoogtepunt was ‘Woman’, opmerkelijk, want dit nieuwe nummer was nog nooit door het stel op een podium gespeeld en ook in de oefenruimte had het trio dit nog maar één keer geoefend. Het was een gok die zich uitbetaalde, want dit rustige lied was prachtig. Prachtig was ook het heel klein, solo op akoestische gitaar ingezette ‘Yanking the Pearls off around my Neck’. Heel mooi, heel teder haast gebracht met mooi tokkelend gitaarspel en nu en dan wat toetsen van De Goeij, wat verder ging in ‘Just One Please’. Ondertussen was Tasy Hudson, die heel fijn had zitten drummen, maar in deze nummers geen rol had, voorzichtig van het podium geslopen. Niet helemaal lekker, bleek achteraf, maar voor ‘The Party’ was ze nog niet terug, waardoor De Goeij een sprint trok naar de drumcomputer en zo dit nummer werd gespeeld. Het feest had ze misschien gemist, maar voor ‘What Makes Me Sad’ was de dappere drummer haar ongemak wegslikkende terug en dat was nodig ook, want sterk werd het concert beëindigd met eerst dit nummer wat vlot en krachtig was, met de zang in de fraaie hoofdrol. Het laatste nummer was ‘Down’, zeer stevig, welhaast rockend aan toe met prachtige dwingende vocalen. Plezierig dat het programmeursteam van Spot het aandurfde een betrekkelijk beginnende artiest op basis van één album durfde te plaatsen. In kwaliteit en klanttevredenheid werd dat beloond. Wel moet Ada Lea nog werken aan meer ervaring, mag er best nog wat meer gesproken worden op het toneel, want dan betrek je het publiek nog meer en kan de setlist nog een flinke uitbreiding gebruiken, want met amper 50 minuten was de duur van het concert wat karig. Toch een veelbelovende artieste die vast nog veel groei gaat tonen.
Breekbare Ada Lea eindigt sterk
