LEEUWARDEN – Bij de Popronde in Leeuwarden was het buiten donker en viel er af en toe een buitje, maar gelukkig had in Neushoorn Blue Marble flink wat zon in de setlist. De band uit Utrecht had dat niet alleen op papier via ‘Lonely Sun’, maar ook muzikaal was het een optreden om vrolijk van te worden. Dat leek eerst nog even wel in het water te vallen, want de toetsen van Jeroen de Heuvel hadden nog even geen zin, maar toen deze dan ook aan de slag gingen stonden ook drummer Niels Nuiver en gitarist Manuel Reijn klaar om zangeres Marleen Langevoort te begeleiden. Een hick-up die direct werd overwonnen, want met ‘Waiting for You’ werd vlot en poppy, maar vooral prima ingezet. Toch is dit een nummer dat op termijn aan het ‘kill your darlings’ idee ten prooi mag vallen, want dit nummer daagt de zang van Langevoort duidelijk minder uit dan de rest van de setlist. Pas in het tweede nummer ‘Lonely Sun’, tevens de single van dit Utrechtse gezelschap, moest de zangeres echt aan het werk en bleek dat ze een stem heeft met veel diepte en emotie en volop rek. Een stem die beter wordt als er meer van wordt gevraagd. Het maakte het direct een erg mooi lied. Blue Marble brengt wat ze zelf betittelen als Psychedelische Pop. Soms lag dat dicht bij de gewone pop en andere keren was de psychedelische component sterker. Dat laatste bijvoorbeeld in het energieke en robuuste ‘Play it Cool’ om daarna met ‘Oceans’ weer terug te keren naar de wat meer poppy vaarwateren. Marleen Langevoort is een voorbeeldige frontvrouw. Niet alleen een erg goede zangeres, maar ook iemand die welhaast gezellig de liedjes weet te verbinden en zo ook het publiek er bij te betrekken met haar vertelsels. Punt voor haar is nog wel om te gaan met het onverwachtte. Het verliezen van een oorplug die onder de drums van Niels Nuiver terechtkwam leverde een poos zoeken en regelmatig voelen aan het oor op met ook voor de za ngeres even de nodige afleiding. Het weerhield haar overigens niet om te glorieren in ‘Gems and Gold’ ook op single. Een dijk van een nummer. In de muziek van Blue Marble wordt terug gegrepen de psychidelische jaren 70 met de sterke invloed van de gitaar en daarin een verbond gesloten met de jaren 80, toen de synthesizer zijn gloriejaren beleefde. Het maakt pakkende melodiëen en mooie liedjes.’Till I Fall’ had een erg sterk intro en resulteerde in een prima lied en als afsluiter gooide de band er nog even alles uit met ‘Can we Go Back’ wat wederom zeer potig werd gebracht en een geweldig nummer was dat als een goede orkaan alleen maar aan kracht won. Een zeer overtuigde voorstelling van Blue Marble die zowel voor de liefhebber van het robuustere werk als het popwerk veel te bieden heeft.
Blue Marble laat de zon schijnen
