GRONINGEN – Vrolijk een ritme slaande met zijn nieuw gekochte tandenborstel komt Cole Alexander aangewandeld bij Vera in Groningen. Hij gaat in gesprek met de eerste belangstellenden die al voor het concert staan te wachten. Of er nog een platenzaak open is in Groningen op zondagavond en enigszins verwonderd of deze mensen die al staan te wachten voor de show komen. Tevreden met het instemmende antwoord gaat de zanger tandenpoetsen om op zijn paasbest straks de show te kunnen geven met de de woorden: “Ik zie jullie straks”. Vera is bekend terrein voor Black Lips. In 2007 en in 2021 waren ze poll winnaar en achter die jaartallen prijkt hun naam trots op de muur van de Groninger jubilerende popzaal. In 2005 waren ze runner up en in 2015 een teleurstellende 7de plek op de prestigieuze ranglijst van mooiste concerten ieder jaar. De kans is zeker aanwezig dat in 2025, als er weer gekozen kan worden dit concert weer hele hoge ogen gaat gooien in de poll over 2024, want het boeide, het stoomde, het rockte en een vol Vera genoot met volle teugen van Black Lips.
De kans is groot dat de Groninger tandenborstel na afloop van de toer van de Black Lips een thuis krijgt in een badkamer in Atlanta, Georgia, want dat is waar de formatie domicilie heeft gekozen. De band stamt uit Dunwoody, een noordelijke suburp van Atlanta. Gitarist Cole Alexander en bassist Jared Swilley stapten uit de Renegades en gitarist Ben Eberbaugh liet in diezelfde periode de Reruns achter zich. Al snel volgde ook een drummer en was Black Lips geboren. In 2002 werd de band geconfronteerd met het noodlot toen Ben Eberbaugh bij een auto ongeluk het leven liet. Het debuutalbum ‘Black Lips!’ was dan ook vooral een eerbetoon aan de gitarist. Een jaar later volgde een tweede album ‘ We Did Not Know the Forest Spirit Made the Flowers Grow’ en sindsdien brengt de formatie met regelmaat platen uit. ‘Sing in a World That’s Falling Apart’ uit 2020 en meest recent ‘Apocalypse Love’ uit 2022 zijn de laatste twee loten aan de boom. Ondertussen had de band, ondanks verschillende personele wisselingen een groeiende live reputatie met een ruige show, waarbij Sodom en Gomorra altijd op een ANWB bord stonden vermeld buiten het podium. Controversie op verschillende terreinen is er altijd rondom de band geweest. In de loop der jaren is dat iets minder geworden op het podium. De band heeft inmiddels enige jaren zijn vaste vorm gekregen met Zumi Rostow op saxofoon en zang, de bij het voorprogramma aandachtig meekijkende Oakley Munson op drums en Jeff Clarcke op gitaar.
Geheel in lijn met de verwachting begon de show met volop energie in ‘Punk Slime’ met direct de saxofoon van Zumi Rostow in de muzikale hoofdrol naast de zang van Cole Alexander en dat hoge tempo was er ook in ‘Family Tree’ en nog een schepje erop in sterke ‘Modern Art’ met Jeff Swilley in de leadzang. Na dit begin vol gas, was even wat rustiger met ‘Holding Me Holding You’ dat een prima opbouw kende en naast de rust een een prima robuustheid kende. Even weer terug naar de felheid in ‘Angelo Rodeo’ om dan weer in ‘Crystal Night’ een welhaast romantisch duet met Alexander en Rostow in de hoofdrollen. Een prachtig nummer. Regelmatig wisselde de leadzang in de band. Alexander en Swilley namen de meeste nummers voor hun rekening, maar ook andere bandleden stapten naar voren om het voortouw te nemen. Op andere momenten werd vol enthousiasme vijfstemmig in harmonie gezongen. Het leverde fraaie nummers op als ‘Dirty Hands’ of het uptempo ‘Tongue Tied’. Nu en dan kwamen de rauwe dagen uit het verleden terug, maar nooit in die mate als in de beginjaren van de band. Een rustige aankondiging was ver te zoeken, het tempo, ook tussen de nummers lag hoog en de Black Lips leken soms wel op de Atlanta Motor Speedway in plaats van in Vera. Dat gold niet voor de prima opbouw van de set, die was zorgvuldig en daar was over nagedacht met rustigere songs om dan weer wild en schurende uit de hoek te komen. Mooi waren de Velvet Underground cover ‘Get it On Time’ en het aansprekende ‘Cold Hands’ om tegen het einde met nummers ‘Time of The Scab’ en ‘Locust’ nogmaals het visitekaartje neer te leggen. Er werd geëindigd met ‘Katrina’, maar al snel stond de band weer op het podium voor een lang toegift, waarbij de moshpit volledig open ging in de loop van dat extraatje dat begon met het rustige, haast Americana nummer, ‘Chainsaw’ en via ‘Raw Meat opbouwde naar ‘Bad Kids’ en waarbij vooral ‘Boomerang’ prachtig was. Wederom een prima show van Black Lips, niet meer zo rauw als ooit, maar fijn opgebouwd. Nu maar de uitslag van de poll over 2024 afwachten.