ROTTERDAM – In Rotterdam regent het. Harde druppels kleuren de stad grijs, maar een plukje kleur vraagt de aandacht. Met een zonnige lach staat Anne den Boer te wuiven. Ze maakt tijd in haar Popronde programma om te vertellen over Beryl Anne, voor haar weg zich gaat vervolgen via Wageningen en Eindhoven naar Groningen waar ze op 3 oktober in Vrijdag staat met haar band. Beryl Anne bracht eerder dit jaar een zeer fraaie en even zonnige EP uit en lijkt op weg om één van de ontdekkingen te worden tijdens de Popronde. Den Boer neemt haar gesprekspartner mee naar een plek waar de regendruppels op de ramen tikken, maar waar de herfst nog even buiten de deur gehouden wordt. “Koffie of thee of wat anders?”
“Ik ben weg van dromerige synths, drumcomputers en rauwe of edgy gitaren”, gaat Anne den Boer rap van start nog voor de bestelling bij het tafeltje is afgeleverd en als ze al met trots haar EP ‘Land of Mine’ over de tafel heeft geschoven. “Het vinden van mijn sound is een kwestie van alles uitproberen. Op die manier kom ik erachter wat ik vet vind klinken of wat juist minder en wat wel en niet werkt. Toen de Juno-60 door Rowan de Vos onze toetsenist in de band werd geïntroduceerd was ik meteen verkocht.” In Beryl Anne, waarbij Den Boer de frontvrouw, gitariste en songwriter is, werkt ze samen met overige bandleden Jelle Roozenburg op gitaar en bas, toetsenist Rowan de Vos en drummer Robin van Rhijn. “Dit heeft me nog meer naar de 80’s kant gestuurd. Het is zo’n herkenbaar geluid waar ik naar kan blijven luisteren en mega vrolijk van word. De eerste platen van Madonna en The Pointer Sisters behoren zeker tot mijn favorieten. Maar het luisteren naar artiesten als The Fleet Foxes, Katie von Schleicher en Mac DeMarco heeft absoluut mede mijn sound gevormd.”
Als één van haar doelen formuleert ze in haar biografie dat Beryl Anne het publiek wil meenemen naar een New Era. Wat moeten we daar onder verstaan? “Met mijn muziek zet ik de deur open naar een plek waar je mag en kan wegdromen, verdwalen, dansen. Een uitweg van de realiteit die vaak chaotisch, stressvol en druk voelt en waar iedereen maar doorrent. Deze plek of zoals ik het noem nieuwe area ziet er vaak een stukje mooier uit en daar neem ik je graag mee naartoe.”
We zitten amper en de koffie horen we nog pruttelen in de machine en is nog niet eens geserveerd, maar we zitten al in het hart van Beryl Anne. Tijd voor een stapje terug en daarom richten we de blik op de jeugd van Anne den Boer en hoe ze zo in de muziek is terecht gekomen. Dat blijkt niet vanzelfsprekend te zijn geweest. Met een lach legt ze uit en schuift wat zaken op tafel opzij om plek te maken voor de consumpties. “Muziek was er altijd in huis, maar ik heb geen mede muzikanten in de familie. Ik was drie jaar toen ik voor het eerst een viool zag en ik wilde direct op les. Dat mocht!” Al die jaren nadien zorgt het nog steeds voor een jubel. “Ik begon met het schrijven van mijn eigen liedjes, waarna er piano en zanglessen volgde. Mijn ouders zagen wat muziek met mij deed en wat ik met muziek deed dus die liefde voor muziek werd zeker gestimuleerd. Het is altijd muziek geweest zonder enige twijfel. Het moest het conservatorium worden, ik had ook geen plan B. Er is geen specifiek doorslagmoment geweest, zolang ik me kan herinneren wil ik niks liever dan zingen, muziek schrijven en op het podium staan. Ik weet nog dat ik mijn eerste cassette recorder kreeg. Ik was altijd vroeg wakker en mocht niet vóór 6u ‘s ochtends mijn kamer af, dus dan begon ik met het schrijven van teksten en gedichten. Later zat ik dan uren mijn zelfgeschreven liedjes in te zingen. Ik was nog een ochtendmens toen…”, onthult ze met een enorme schaterbui. “Inmiddels is de avond het moment van de dag waarin ik opleef en inspiratie krijg”, legt ze uit om dan terug te keren naar het onderwerp van gesprek. “Na het zien van een concert of optreden kon ik blijven dagdromen over hoe het zou zijn als ík daar zou staan. Ik zag het toen al helemaal voor me. Dat wilde ik ook!”
Het schrijven van liedjes begon dus al op jonge leeftijd. We proberen samen achter het creatieve proces, de grondslag van de liedjes van Beryl Anne te komen. “Het fundament van de liedjes en de teksten bedenk ik thuis of in mijn oefenruimte waar ik alles tot mijn beschikking heb om partijen in te spelen en te zingen. Ik neem alles op, probeer sounds uit en knutsel net zo lang tot er een liedje met arrangement staat. Dit laat ik vervolgens aan mijn bandleden horen waarna we de partijen fine-tunen, veranderen, verbeteren of soms eruit halen. De frisse kijk van een ander kan heel verhelderend zijn. Ik moet bekennen, ik ben ontzettend eigenwijs! Veel verandering vind ik vaak lastig. Inmiddels begin ik te ontdekken dat verandering juist veel moois met zich meebrengt.”, bekent de songwriter om daarna inhoudelijk verder te gaan. “Onderwerpen liggen dicht bij mezelf, maar ik speel graag met perspectieven. Inspiratie vind ik het meeste in het luisteren van muziek, het liefste voor mij nieuwe muziek. Dit kan zowel tekst als, sounds of een drumritme zijn wat me triggert. Laatst ontdekte ik, na wat rondstruinen en luisteren op Spotfiy, de eigenaardige zangeres Lomelda. Een beetje alsof Buck Meek en Katie von Schleicher een kind zouden hebben”, grijnst ze om de vergelijking. “Ik had meteen een hele hoop inspiratie om te schrijven.”
Tussen de kopjes ligt nog de EP ‘Land of Mine’ met een prachtige hoes met felle blauwen en rode kleuren en een vis in een pot. Ze legt haar hand beschermend op haar ‘kindje’. “Land of Mine is de EP die ik altijd al wilde maken. Mijn debuut met eigen songs. Het doel was Beryl Anne te introduceren aan de rest van de wereld. De sounds, de kleuren, hetgeen ik gecreëerd heb waar ik trots op ben. Die vis is nu vrij en zwemt rond in de grote muziekoceaan. Er komt zeker een album aan! Die is nu in de maak en tussen alle Popronde shows door ben ik daar druk mee bezig.”
Als de term Popronde valt is het ook maar tijd om te informeren naar haar verwachtingen. “Met het album in de maak is de Popronde een goede manier om nieuwe muziek uit te proberen en partijen zoals boekers en labels uit te nodigen en kennis te laten maken met mijn muziek en onze live-show. Voordat ik het album ga uitbrengen hoop ik de juiste partijen te vinden om mee samen te werken om zo alles een niveau hoger te tillen!” Een helder en duidelijk doel en dat is het niet enige waar Beryl Anne de pijlen op richt. “Popronde is natuurlijk ook dé mogelijkheid om mijn muziek te introduceren bij een groter en nieuw publiek aangezien we door heel Nederland racen om overal te kunnen spelen.” In Groningen, op dit moment nog de enige Noordelijke Popronde waar Beryl Anne staat in theater Vrijdag is de band te beluisteren op 3 oktober. “Als ik op het podium sta weet ik waarom ik dit het liefste doe”, droomt Anne den Boer nog even weg terwijl haar blik even zich richt op een plek die alleen zij kan zien, om daarna terug te keren in de realiteit. “Het is een gevoel waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Gewoon geluk! Soms lijk ik dat even te vergeten als alle zaken, geregel en administratie eromheen zich opstapelt, maar als iets wat ik gecreëerd heb en wat zo dicht bij me staat, anderen beweegt, in de brede zin van het woord, zoals dansen, zich kunnen vinden in je teksten, wegdromen, iets erbij voelen, lachen, wat wil je dan nog meer? Dat met fijne muzikanten live brengen.. Yes!” Dan sluit ze af, Popronde, album, leven en zo vragen haar aandacht. “Verwacht een frisse duik, het water is altijd fijner als je er even in zit, en dan wil je er niet meer uit!” Met die hoopgevende gedachte duiken we de regen weer in.