GRONINGEN – Becca Mancari was niet één van de meest bekende namen op de Take Root editie van 2018 in De Oosterpoort in Groningen. Weliswaar heeft de artieste uit Nashville een prima ontvangen album uit, maar tot het grote publiek is ze nog niet doorgedrongen. Voor dergelijke verrassende en nu nog onbekende acts heeft Take Root de Basement als een soort van experimenteel podium. De ruimte vulde zich vlot voor het podium dat de organisatie Mancari met haar band had toebedeeld, waarbij na een aantal nummers de liefhebbers van rootsmuziek in de pure vorm zich al snel weer naar elders wenden, maar ook heel veel bleven hangen en lekker meerockten met deze Amerikaanse. “Ik maak van dit Roots festival wel een Rock ’n Roll Show, vinden jullie dat erg”, verontschuldigde Mancari zich halverwege. Een fikse portie rootsrock dus, waar Mancari Duncan Shea op bas, Ellen Angelico op gitaar en Nathan Wahlman op drums als assistenten had. Het viertal had er duidelijk erg veel zin in. Het bal in de kelder werd geopend met ‘Arizona Fire’ een nog bedaarde opening, maar in ‘Tear Us Apart’ ging het er al flink wat steviger aan te pas. Een erg lekker nummer waarop de zaal al flink stond mee te deinen. Met ‘Long Way Down’ overtuigde Mancari ook, maar het nieuwe ‘Bad Feeling’, moet duidelijk nog wat meer een definitieve vorm krijgen. Nu was het nog erg druk, maar wist de band wel erg veel energie in het nummer te stoppen. Die energie had de band ook in ‘Devil’s Mouth’ wat ook weer een lekker nummer was. In het begin leek Mancari nog wat onrustig op het podium en had vooral haar zang even nodig om op zijn plek te vallen. Op het moment dat het klaar was, was de zang ook erg mooi met kittige gilletjes in bijvoorbeeld ‘Devil’s Mouth’ en vooral in het prachtige ‘Dirty Dishes’, één van de nummers die net was rustiger was en waarin de pracht van Mancari echt tot zijn recht kwam. In haar aankondigingen bleef ze wat druk, waarbij ze eerst vooral speelde en later niet genoeg de tijd nam om haar verhaaltje af te maken of verdwaalde in een publiekspoll. Dat gaf haar ook wel weer wat charme mee. Hoewel de pit prettig was, bleek Mancari toch het meest te overtuigen in de nummers waarin ze iets meer rust nam. Het goede nieuwe ‘Hunter’ het mooie stevige, maar countryachtige ‘Ohio’ en vooral het schitterende ‘Golden’ voor ze afsloot met ‘Summertime Mama’. Nog het nodige poetswerk, maar Becca Mancari heeft enorm veel te bieden en de naam die inmiddels in de Verenigde Staten aan het opbouwen is, zal hier snel volgen.
Becca Mancari maakt van een roots festival een Rock ‘n’ Roll show
