LEEUWARDEN – Er is een brug vlakbij Neushoorn in Leeuwarden. Of het water van de Wester Stadsgracht troebel is? Wellicht. Over de brug waaide de geest van Simon & Garfunkel het roemruchte poppodium in, waar tijdens, wat een prachtig initiatief, zomeravonden Friese acts een warme bühne vinden. Deze avond was dat Amonia Caramel, een folky singer songwriter duo uit Leeuwarden die in de geest van de meesters van de samenzang hun liedjes brachten. Sarah Dekker en Cath Harryvan wisten van elkaars bestaan op school, maar pas later gingen ze samen liedjes schrijven en een jaar geleden debuteerde het stel samen op het podium met een optreden in Tilburg. De afgelopen periode maakten ze indruk tijdens de Kleine Prijs van Fryslân. Voor Sarah Dekker drukke avonden, want ook als Moonloops bouwt ze solo aan de weg. In een druk beklant Neushoorn begon Amonia Caramel en soort kleine zomer tour, want er staan de komende periode nog verschillende optredens op het programma. Eerst maar eens even wat strenge woorden: Een blik van het podium resulteerde in de conclusie dat het voornamelijk familie en vrienden waren die toch al alles wisten. Die conclusie resulteert onmiddellijk ook in het buitensluiten van de aanwezigen die niet tot de kring van intimi horen. Dat kan uiteraard nooit de bedoeling zijn, maar vertel dat verhaal ook voor die ene binnenloper die misschien wat meer op de zijkant of achterin zit. Het begin van van de show met ‘I Don’t Need You’ was even zoeken. Pas op het moment dat er een versnelling was in het liedje vonden de stemmen elkaar en lieten ook, uitzonderingen daar gelaten, niet meer los. Beide hebben stemmen die bij elkaar passen, maar ook een eigen karakter hebben. Cath Harryvan brengt een zekere zwoelheid in en de nodige power, Sarah Dekker heeft veel warmte en gevoeligheid in haar soms kwetsbare stem. In de eerste nummers lag de nadruk op samenzang. ‘Nummers als The House’ of het rustige ‘Robin’, dit monde uit in een heerlijk mierzoet, maar prachtig gezongen nummer met een jaren 50 vibe, waarna het verder ging in het prima ‘Should Have Seen It Coming’. De akoestische gitaar werd hierna verruild door een gloednieuwe elektrische gitaar. Sarah Dekker is een fijne gitarist die nog net wat vertrouwen in eigen kunnen mag hebben. Op de momenten dat ze druk was met zingen vond ze feilloos de goede snaren, maar op de momenten dat ze ging kijken en nadenken schoot er wel een enkel missertje of zoekmomentje in. Een kwestie van routine krijgen en veel spelen, wat in de stop en go tijden, niet eenvoudig is. Na het droeve ‘Waves’ begaf de nieuwe gitaar het, maar met een korte pauze en een handige Neushoorn medewerker was al gauw dat weer gefikst en konden de hoogtepunten aan één geregen worden. De samenzang van beide is erg mooi, maar in een nummer als ‘Tommie’ werd ook afwisselend lead gezongen en dat gaf onmiddellijk veel meer dynamiek. Dat bleef het stel de helft de tweede helft van het concert vak toepassen en dat tilde de zaak naar een hoger plan, helemaal toen ook indie zangeres, part-time rockchick en liedjesmaker Cath Harryvan haar gitaar erbij pakte. Niet alleen in de stemmen, maar ook in de sound werd het daarmee voller en robuuster. Het volgende hoogtepunt was’The Grey Space’ één van de liedjes die nadere duiding kreeg. Het is een nummer als je in een relatie eigenlijk op dood spoor zit, maar nog niet weet of je wil trachten er toch voor te gaan of dat groene gras verderop wil verkennen. Al de liedjes van dit duo zijn op ware gebeurtenissen uit hun levens gebaseerd. Charmant en ongedwongen werd het door beide aan één gepraat, waarbij niet de steeds de nadruk op het stemmen moet worden gelegd. Dat zijn momenten waarbij de ander mooi een inhoudelijk verhaal over een liedje kan vertellen, waarbij ze nog iets verder van de inside joke mogen blijven. Een voorbeeld daarvan is ‘The Bar’ dat kwam na het mooie ‘Write Me Down’. ‘The Bar’ gaat over dat je uitgaat met je vrienden en jij eigenlijk liever thuis wil zijn. Er werd afgesloten met ‘Breakfast on he Road’, een rustig nummer hoe je na een avond stappoen de eerste ochtendtrein of bus naar huis neemt en de bakker al open is voor een warm croissantje. Hele fijne folky songs,in de geest van grootmeesters Simon & Garfunkel en hun adepten. Nog her en der sleutelen en routine krijgen, dan heeft deze nu al hele fijne act straks een groot publiek, want dit soort muziek is tijdloos. Het enthousiaste publiek, niet alleen de intimi, maar ook de rest kreeg nog en toegift. Nogmaals ‘I don’t need you’, maar nu vanaf seconde één raak.
Amonia Caramel brengt prachtige stemmen samen
