MEPPEL – Drie maanden trok Joshua Esterline als Acousta Noir door Europa en eigenlijk zou de toer al afgelopen zijn, maar voor Sunday Roots plakte de man uit Roseburg Oregon er graag nog een optreden bij aan. Voor de bezoekers van dit festival een erg fijn besluit, want het bleek een voortreffelijke act. In zijn eentje met drum en gitaar als one man Americana Stomp Rock Band wist hij uitstekend te vermaken en gewoon goede muziek neer te zetten. Lekker rauw en uptempo zette de man met pet en baard vol energie nog eens aan voor deze laatste keer voor het vliegtuig huiswaarts ging in ‘The Drifter’s Curse’. Acousta Noir zal niet bij veel bezoekers als de must see act van het festival op het netvlies hebben gestaan, maar dat veranderde snel. Erg fijne liedjes, mooi aan één gepraat en met energie gebracht. Een lekkere heze rauwe stem van het goede soort, zoals in het erg mooie en net iets rustigere ‘Ramblin’ Man’, Een nummer oorspronkelijk van Hank Williams maar door een vriend van Esterline bewerkt tot een Acousta Noir nummer. Dat was ook het geval met ‘Hell Bound’ een nummer dat geschreven is door Frankie Boots, maar een prachtig lied is voor Acousta Noir. In de muziek van deze Oregonse vertegenwoordiger op Sunday Roots is te horen dat Esterline voor hij zijn huidige Americana vorm heeft gevonden van tal van andere stromingen heeft geproefd. Hij stopt in zijn muziek de energie van de punkbands waar hij in zat en de kracht van de Heavy Metal formaties. Daarnaast is hij duidelijk geboren en getogen in de Amerikaanse folk en country en weet hij daar op een overtuigende en eigen manier mooie liedjes van te maken. Een verhalenverteller in zang en woord. In zijn liedjes is te beluisteren dat hij veel in Frankrijk heeft opgetreden, want een demarrage weet hij prima te plaatsen. Zijn stem is prachtig. Af en toe overloopt hij zich even in de combinatie drums en gitaar, maar corrigeert dat vlot. Het tempo dat hij zijn voeten oplegt is ook van het tempo Bolt en Martina. Voor ’48 Reasons’ pakt hij de banjo. Het wordt het mooiste nummer van de set. Ook nu geschreven voor hem door een vriend Mick Dougle. Lekker, vlot energiek en leuk. De afsluiting van dit ‘short but sweet’ optreden van Acousta Noir volgt dan met het eveneens mooie ‘Bones’. Acousta Noir was nog niet de grote trekker op de posters van Sunday Roots maar wel de verrassing van het festival en zelfs de programmeur toont zich aangenaam verrast. Dat is een uitstekend teken.
Acousta Noir zet uitstekende set neer bij einde toer
