BORGER – Adrian James Croce, artiesten naam A.J. Croce en zoon van Jim Croce stond op een mooie zomeravond op het podium van VanSlag / RootsontheRoad Borger. Onvermijdelijk is dan de vergelijking met zijn helaas veel te vroeg overleden, maar legendarische vader. Een vergelijking die even boeiend als zinloos is. Conclusie mag zijn dat de appel niet ver van de boom is gevallen en het vermogen om verdomd goede liedjes te schrijven bij zowel vader als zoon aanwezig is. Croce stond zelf ook een moment stil bij zijn vader door in het begin van het concert ‘Box # 10’ te spelen. Wie beide nog eens beluisterd hoort ook in de stemmen duidelijk verwantschap. Na het voorprogramma van Joost Dijkema opende A.J. Croce het concert met een eerbetoon aan een andere grote songwriter. Van Sam Cooke speelde hij ‘Nothing Can Change This Love’. Gezeten achter de piano swingde Croce vrolijk verder in ‘Call of Love’ en ‘Easy Money’ voor hij gas terugnam in ‘Momentary Lapse of Judgement’ waarvoor hij de gitaar ter hand nam. Croce bleek een entertainer met achter zich een uitstekende band die hem in de spotlight zette. Veel liedjes werden prima geïntroduceerd met korte, soms anekdotische verhaaltjes. Croce zocht en vond het contact met het publiek zowel in zijn verhaaltjes als tijdens de liedjes. Terug achter de piano, waar hij ook bleef voor de rest van het concert, werd het tempo weer opgeschroeft voor ‘She’s Waiting For Me’ en vooral het uitstekende ‘Come & Go’ om daarna mooi golvend door het concert verder te gaan. ‘Way with Women’ was rustiger, ‘Texas Ruby’ pittiger. In de tweede helft van het concert kreeg de band versterking van ‘The Alluring Ajettes’. Dit damestrio verzorgde op uitmuntende wijze de achtergrond zang. Vlak voor het optreden was het drietal nog even geïnstrueerd in de handbewegingen van Croce en was er even samen gezongen. Het was geen beletsel voor dit Nederlandse trio om de show mede te stelen. Vanaf het sterke ‘Rolling On’, via ‘Coraline’ en het erg mooie ‘Tarnished and Shining’ voegde de Zwolse formatie echt wat toe. Mooi waren ook nieuwe nummers als ‘The Other Side of Love’ en ‘Cures just like Medicine’. Croce eindigde met ‘The Time is Up’, maar werd nog één keer het toneel opgeklapt voor het Paul McCartney nummer ‘Maybe I’m Amazed’. A.J. Croce is een artiest op eigen benen die er in de loop van de tijd is in geslaagd zijn vader een mooie plek te geven in zijn werk, maar toch vooral een artiest is die in zijn eigen werk weet te excelleren en in Borger toonde een prima show te kunnen neerzetten.
A.J. Croce valt niet ver van de boom
