Zet twee zusjes met prachtige stemmen en een fijne muzikaliteit samen met een nichtje die dezelfde eigenschappen beschikt. Laat ze heerlijke muziek maken en het resultaat is prachtig, helemaal omdat die geweldige harmonieën een fijne diepgang hebben en de emoties niet weg geproduceerd zijn, maar duidelijk hoorbaar, hoewel het op dit punt nog wel net wat uitgesprokener mag, maar dat is ook een kwestie van meer levenservaring. Het debuut album van het drietal is meer dan veelbelovend. Emillie Key, Beth Key en Meghann Loney brengen zeer fraaie Indië Folk. Fenomenale liedjes die niet alleen erg mooi zijn, maar deze weten te combineren met diepe emotionaliteit. De formatie was één van de ontdekkingen van Eurosonic 2018 en terecht. Het album opent met ‘The Author’ direct een mooie wisselwerking tussen vlotte stukjes met mooie percussie van Loney en het helemaal terugnemen tot zelfs korte stukjes stilte. Vooral de prachtige samenzang van het drietal streelt de ziel. Dit gaat verder in prachtige nummers als ‘Run’ en het ingetogen ‘Dove’. Het is een debuutalbum, maar klinkt voortreffelijk en volwassen. Een mooie opbouw en liedjes krijgen de ruimte. Schitterend is ‘Steady My Heart’ en ook ‘Warrior Daughter’ kan goed bekoren. Af en toe bekruipt je toch het gevoel dat hoe mooi de stemmen ook zijn het erg gericht is op het grotere publiek. Niks mis met hit gevoeligheid uiteraard, maar dit zal ook de echte folkliefhebber wat tegen kunnen staan. In de mooie liedjes die volgen weet Wildwood Kin, tot en met de afsluitende titelsong te overtuigen, maar duidelijk is dat ze wel op een twee sprong staan. Gaan we de diepte in of de hitparade. Op het album gaat het soms richting de traditionele folk en op andere momenten domineert een nieuwe aanpak met elektrische gitaar. Vaak is het prachtig, zoals het krachtige ‘Taking a Hold’ soms ook mooi en kalm, maar soms net met dat oog net teveel gericht op het behagen van de massa.
Wildwood Kin – Turning Tides
