Wat een plesante verrassing is het album van de Groninger formatie Vikings in Tibet. Een mooi en zeer volwassen plaat leveren Jeppe Gooskens, Marijn Gooskens, Joe Wilcox, Nils de Jonge af, vol met degelijke Indie-pop. Het viertal overtreft zichzelf en dat begint al met de mooie vormgeving van het album. Een opening die je muzikaal bij de keel grijpt met ‘Silver Years’ en dan het meer dromerige ‘Silhouette’. De toon is gezet. Opvallend is de fijne zang van Jeppe Gooskens. Licht hees, dromerig en ondersteund met sterke harmoniën van onder andere zijn broeg Marijn. De liedjes zijn stuk voor stuk prachtig met misschien net nog wat werk voor ‘Don’t Cry Robot’ die niet helemaal bekoord, maar voor de rest schitterend. Een mooie variatie in tempo maakt het album afwisselend. Viking in Tibet heeft het album opgenomen in een zelf gebouwde studio in de Biotoop in Haren en daarmee een vertrouwde omgeving gecreërd waarin de band tot ontplooing is gekomen. Zelf noemen ze hun muziek rusteloos en zoekend, dat komt er niet altijd uit op het album, waar het vaak vertrouwd klinkt. Misschien is wat de band stelt in het bijbehorend schrijven voor de pers ook van toepassing op de band zelf. “Terwijl we ons druk maken om wat er van ons moet worden, realiseren we niet dat we er al zijn.” Persoonlijk is een andere eigenschap die de band noemt en dat is wel goed getroffen. In mooie nummers als ‘Trip The Light’, ‘Midday Moon’ en ‘Listen/Repeat’ zet de band een fijne sfeer neer. Open en ruimtelijk, maar toch ook geborgen. Een hele knappe eersteling die wordt afgesloten met het hele mooie ‘Ghost’. Wat komen er toch een mooie platen uit Groningen tegenwoordig.
Vikings in Tibet – Alchemy Ave.
