STEENDAM – De eerste gedachte is dat Vera van Heeringen wel uit Nederland zal komen, maar waarom hebben we nog zo weinig van haar gehoord. Voor beide is er een logische verklaring. De songwriter, gitariste en naamgeefster van het Vera van Heeringen Trio woont al bijna twee decennia in Wales, maar komt gewoon uit Nederland. Voor een korte toer is nu met als begeleiders contrabassist Andy Seward en gitarist Dave Luke in Nederland. Het trio brengt een bijzonder aangename mix van liedjes stevig geworteld in oudere folk en Americana, maar met een moderne touch. Van Heeringen heeft inmiddels twee albums op de markt en werkt aan een derde, vandaar dat er deze dag bij Peter en Leni in Steendam veel nieuw materiaal werd gebracht. Dat begon met een vlotte instrumentale kennismaking, wat misschien niet de meest handige opening was, maar met prachtige liedjes als het rustige ‘This Day’ en het nieuwe ‘Dina’ bewees Vera van Heeringen zich direct daarna als songwriter van formaat. Vooral in de nieuwere liedjes die er nog niet helemaal ingesleten waren miste ze net wat vanzelfsprekendheid en consistentie in haar zang, maar dat maakte ze goed met veel diepgang, intensiteit en nu en dan een fraaie kwetsbaarheid. Daarnaast waren de harmonieën met Dave Luke, waarin ze elkaar versterkten, prachtig. In haar liedjes heeft Van Heeringen veel variatie en een prima set opbouw, hoewel de opening nog eens onder de loep mag worden genomen. Elk liedje kreeg door de afwisseling een eigen identiteit. Het vlotte ‘Pass Me The Whisky’ werd afgewisseld met het rustige en mooiste nummer voor de pauze ‘Man With A Gun’, ook door het prachtige mandoline spel van Luke. Dat was ook een realisatie die snel kwam. Alle drie de muzikanten op het het podium waren meester van hun instrument en konden beduidend meer dan de gemiddelde akoestische gitarist of bassist. Na mooie liedjes als ‘Wisdom’ en ‘Gather The Words’, het dramatische verhaal over een gelynchte accordeon speler die de liefdevolle aanraking van een blanke vrouw moest bekopen met een bezoek van een woedende menigte, werd dat vakmanschap nogmaals onderstreept tijdens de instrumentale afsluiting van de eerste set met voor de eerste en helaas enige keer Andy Seward op banjo. Na de pauze opende opende Van Heeringen solo met ‘Winter King’ geïnspireerd op het Winterkoninkje die via een trucje als hoogst vliegende vogel zich koning mag noemen van het vogelrijk. Nog een stapje hoger staat ‘God’ in een prachtig lied geïnspireerd door een vraag van haar zoon wat voor god Vera van Heeringen zou zijn. Al even mooi was ‘Dancing Shoes’ over haar dementerende oma, wat veel mooie en droeve maar ook humorvolle momenten opleverde. Dat zou inderdaad ook het concert nog net iets meer kunnen gebruiken. Her en der een lach en even ontspanning. Wel meer dan uitstekend was de uitleg bij de liedjes, vaak inhoudelijk en welke drijfveer de zangeres tot schrijven had aangezet. Vakkundig en mooi werd naar het einde toegewerkt met het fantastisch swingende ‘Riverside House’, waarna nog een toegift volgde bij deze kennismaking met Vera van Heeringen uit Wales en eigenlijk toch stiekem uit Nederland, die in haar vaderland nu ook voor het voetlicht treedt.
Vera van Heeringen treedt voor het voetlicht
