GRONINGEN – Met een felle blik houdt Shalita Dietrich de eerste Vera bezoekers op afstand, als ze de setlist van Venus Tropicaux naar zich toe grist en in de coulissen verdwijnt. Het lijstje dat er met de soundcheck is neergelegd is duidelijk nog niet geschikt voor publicatie en verdiend nog enige contemplatie voor het in zijn definitieve vorm toch een plekje krijgt voor op het podium als agenda voor het optreden. Het is de derde keer in zo’n anderhalf jaar dat de band in de Oosterstraat in Groningen staat. Begin 2023 nodigden Geo en The Homesick Venus Tropicaux uit voor een showcase tijdens de Eurosonic / Noorderslag week in Oost en een paar maanden later stonden ze daar schuin tegenover in Vera tijdens T.H.O.P. 05. Bij die gelegenheid moet de band wel indruk hebben gemaakt, want ze werden nogmaals geïnviteerd door de Vera programmeur om de zaal te vermaken met hun rauwe en ongefilterde noisepunk bangers die, aldus de Vera aankondiging “je een tikkeltje verward maar tegelijkertijd ook zeer tevreden achterlaten.”
Venus Tropicaux deed eerst echt van zich spreken in 2016. In nog een andere samenstelling deed de Rotterdamse band de Popronde en bracht de EP ‘Lycra Pants’ uit. Een veel belovende start, maar daarna ging het met horten en stoten. Inmiddels bestaat de band uit oer Venus Tropicaux leden Shelley Emily op zang en gitaar, Shalita Dietrich op zang en bas en als laatste toevoeging is het tegenwoordig Marrit Meinema op drums. Die laatste is een bekende verschijning in Noord-Nederland, want ooit speelde ze in het legendarische Yuko Yuko van Elias Elgersma, ook bekend van The Homesick, waarmee ook de connectie is gelegd naar de showcase tijdens ESNS en daarnaast speelt ze in Lewsberg. In deze band werkt ze samen met Shalita Dietrich, die ook daar bast.
Shalita Dietrich is ook degene die het optreden in Vera open bast als ze het intro inzet van ‘He’s Dead’. Drums en gitaar vallen bij in dit ritmische nummer, waarin Shelley Emily de leadzang heeft en dat rustig vertrekt, halverwege het gaspedaal intrapt om dan weer rustiger verder te gaan richting het einde van dit openingsnummer. Driestemmig gezongen volgt, waarbij Dietrich de zangteugels in handen heeft volgt ‘Skin Peel Me’ om daarna te schitteren in het uptempo ‘Jumanji Shanti’ dat gedragen op het tempo dat Meinema op de drums aangeeft en de gitaar van Emily die hierover heen komt uitgroeit tot het eerste hoogtepunt van de avond, maar niet het enige want met ‘Assimilation’, rustiger en met mooie tempowisselingen en ‘Video Games’, dat iets kalmer is, wordt de lat hoog gelegd. Nu en dan worden de nummers voorzien van een korte aankondiging. Het betrekken van het publiek bij de show is toch een kleine attentiepuntje, want nu en dan stoomt de trein toch wel erg hard door. De band heeft toch genoeg te vertellen, bijvoorbeeld in ‘Viva Palestina’, een nummer dat geen introductie nodig heeft en waarin Marrit Meinema vanachter haar drums zich vocaal laat horen. Het optreden is lekker, nu en dan ongepolijst maar weet te raken en blijft aansprekende punk opleveren. De set wordt uitstekend opgebouwd. De denk sessie tussen soundcheck en show heeft zijn vruchten afgeworpen en langzaam wordt richting het slot opgebouwd met het robuuste ‘Cookie’, dat intens is en naar het einde kwetsbaarder wordt. Shelley Emily schittert in ‘Western Whites’ op zang en gitaar en in ‘Modern Babylon’ stelt Shalita Dietrich de vragen en antwoord de rest van de band in een song die steeds meer aan vaart wint en zo ook mooi het podium effende voor het afsluitende ‘Receding Hairline’ met als kenmerkende strove “Let It Go”. Dat is inderdaad noodzaak om Venus Tropicaux even te laten gaan, maar ook om uit te kijken naar een volgende keer met deze punkende Rotterdammers, terwijl ze hun publiek verward, maar tevreden achter laten.