GRONINGEN – Soms doet een setlist vermoeden wat er in de kleedkamer te smikkelen ligt. Carson McHone had in het Der AA Theater in Groningen haar setlist neergepend achterop een wikkel melk hazelnoot chocolade van een bekend merk. De Texaanse, ze is afkomstig uit Austin, country en folk zangeres is geen onbekende in de stad Groningen. Vorig jaar stond ze nog als lid van de band van Daniel Romano in Vera en dit jaar toert ze, voorafgaande aan een Europese tournee van Romano, onder eigen vlag met haar eigen werk overzees. Daniel Romano assisteert als gitarist deze toer voor ze straks de boel omdraaien en de rest van de band ook in Europa arriveert voor een Romano toer en dan staat Vera weer op het programma.
Het spreekt enorm in haar voordeel. Nergens wordt gepronkt met de naam van haar levensgezel als publiekstrekker, maar de Amerikaanse vult haar zalen op eigen kracht met haar versie van Americana. Carson McHone is sinds een tiental jaren actief als artiest en staat al jaren op de lijstjes als artieste om in de gaten te houden. In 2013 debuteerde ze met een EP en liet dat volgen door het album ‘Goodluck Man’ in 2015. De plaat ‘Carousel’ kwam uit in 2018, en het album “Still Life” uit 2022 is de laatste plaat van McHone. In haar werk durft ze buiten de paden te treden en heeft daarbij een geheel eigen stijl. Daarnaast is ze te horen op tal van platen van Romano. In Groningen bleek dat een nieuw album in de steigers staat.
Verwachtingsvol vulde het prachtige oude theater zich, tegenwoordig thuis voor veel fijne Americana concerten onder de vlag van SPOT, met een publiek van echte liefhebbers, maar ook mensen die, op basis van een filmpje op internet, een kaartje hadden gekocht om zich te laten verrassen. Op het podium twee microfoons en zodra Carson McHone en haar gitarist het toneel opkwamen schoof het publiek een stapje voorwaarts. McHone zet ‘Tried’ in en geef daarmee het optreden een mooie start en laat dat volgen door het lekkere vlotte ‘Spoil on the Vine’. Een erg mooi nummer, waarin een zekere verbetenheid het een sterke urgentie geeft. Beide zijn terug te vinden op haar laatste album ‘Still Life’ . De opening van het optreden is sterk, want ook het uptempo ‘Downhill’ overtuigt met een mooie zang en fraai gitaarwerk van Romano. Die start wordt afgesloten met het nieuwe ‘Vision in the Verse’, dat moeiteloos de conclusie hoogtepunt verdiend. Een heel fijn begin met die mooie stem van Carson McHone, mooie harmonieën als ook haar gitarist vocaal bijvalt en prima geschreven liedjes die nu en dan meer naar de folk neigen, dan weer echt een country inslag hebben, maar steeds ook andere invloeden tonen. Deze toer gebruikt de zangeres om ook een aantal nieuwe nummers uit te testen voor een nieuw album. ‘Downhill’, ‘Vision in the Verse’ en ook ‘Winter Breaking’ dat hierna volgt zijn hier de veel belovende voorbeelden van. Wel net verschenen is ‘Odes’ een EP met een aantal covers, dat hoewel zeer recent, alleen door het nummer ‘I Couldn’t Say It to Your Face’, een Arthur Russell song wordt vertegenwoordigd. De tweede helft van het optreden blijft erg mooi, maar nu en dan wreekt zich dat met alleen twee gitaren de mogelijkheden die een band heeft missen om bijvoorbeeld met een ritme sectie het geheel net iets meer power te geven. Een kniesoorpuntje, want ‘The End of The World’ is erg fijn en ‘IDIOM’ is weer een absoluut hoogtepunt met een mooie opbouw, waarbij het nummer folky begint, maar steeds meer een rockrandje krijgt en ook in tempo steeds meer vaart krijgt. Nu en dan vertelt McHone iets. Een flard aan informatie over een nummer, wat anekdotisch of wat praktisch. Nu en dan zou ze nog iets meer de diepte in mogen gaan in haar aankondigingen, maar ook dit is zeker adequaat. ‘Still Life’ volgt en is wederom zeer fraai, omdat juist in dit nummer de emotie volop wordt toegelaten. Het einde is dan weer sterk met ‘Hawks don’t Share’, lekker vlot en erg mooi en het intense en qua zang zeer fraaie ‘Folk Song’, ook zo’n rustig nummer dat echt folk lijkt, maar toch mooie rock invloeden heeft wat het dan weer een mooie twist geeft. De afsluiting is lekker robuust met ‘Someone Else’. Een toegift staat wel op de chocoladewikkel, maar de zaallichten gaan aan om te signaleren dat het optreden voorbij is. De hoop is dat Carson McHone snel die plaat maakt en dan met een volledige band terug keert om die versies van die prachtige songs die ze heeft in optima forma nogmaals te brengen. .