Soms lijkt het wel of er achter elke deur in Nashville Tennessee een geweldige artiest schuilgaat. Achter de deur met het naamplaatje Vanita Joines klopt deze theorie in ieder geval. Met ‘Fiction’ heeft Joines nu een prachtig debuutalbum gelanceerd. Een debuut dat in drie delen is verschenen om de reis van winter naar lente te benadrukken en in die reis tevens de bijbehorende emoties, overleven, emancipatie en revisie, te vatten. Het hele album is nu verschenen. De oorsprong van het album ligt een paar jaar geleden op het moment dat Joines muzikaal op dood spoor zat en veel eisen en wensen had, maar er niet in slaagde die te bewerkstelligen. Op advies van haar zus liet ze dat los om meer ongedwongen te gaan luisteren en vooral de tijdsdruk van haar eigen schouders af te halen. Een aanpak die werkte en bij Joines het besef los maakte dat ze wel degelijk wat te vertellen had met haar muziek. Als producer voor het album zocht ze de samenwerking met Evan Siesling. Als muzikanten wist ze Christian Harger, Veronica Joines en Syneva Colle aan te trekken en uiteindelijk vond ze weer haar muzikale richting en bleek de omweg nodig om uiteindelijk tot een zeer fraai album te komen. Muzikaal is deze singersongwriter op dreef met prachtige teksten vol zelfonderzoek en heerlijke haast minimale, maar orkestrale klanken die deze Indië Folk een fraaie extra lading geven. Het is een boeiende luisterplaat geworden met intrigerende zang. De fraaie opening is ‘Sphere’. Direct een prachtig liedje dat met ‘Cold’ en ‘Second Skin’ het overleven uitbeeld. Mooie strijkers en melodieën die je bijblijven. Muziek die doet denken aan winters op het platteland van Pennsylvania waar ze opgroeide en leerde zingen in de kerk. Vooral het fenomenaal mooie ‘Second Skin’ is angstaanjagend en prachtig met een wrede tekst over houden van jezelf. Een erg mooi nummer. Emancipatie is er met ‘Phanton’, ‘Emancipate’ en ‘Gone’ een mooi middendeel met weliswaar geen liedje met de zeggingskracht van ‘Second Skin’ of ‘Sphere’, maar in bijvoorbeeld ‘Phantoms’ is er volop te genieten van prachtig strijkwerk en de stem van Joines blijft zeer de moeite waard, terwijl ook ‘Emancipate’ op veel albums er met kop en schouders boven uit zou steken. Het album sluit af met revisie bestaande uit het titelnummer ‘Fiction’, Tall Tales en eindigt met ‘Disaster’. Er is duidelijk een singersongwriter opgestaan van formaat. Dat wordt nog even onderstreept met ‘Tall Tales’. Zelf zegt ze dat het album in totaal staat voor progressie. Van de muziek willen opgeven naar dit album. Dan kun je absoluut spreken van progressie.
Vanita Joines – Fiction
