GRONINGEN – Het is een paar minuten na acht als Damien Jurado het podium van de uitpuilende Lutherse Kerk in Groningen op stapt. Een groene jas nog aan en zonder zich bewust te zijn van de aanwezigen naar de stoel in het spotlicht stapt. Zijn gitaar pakt, zijn oog richt op de twee flesjes water en een blikje cola en zonder boe of ba tien liedjes speelt. Dan is er ineens een voorzichtig: “Thanks”. Een liedje later richt de Amerikaanse singersongwriter alsnog het woord tot het publiek. Hij verontschuldigt zich. Ik ben niet in een spraakzame bui vandaag, klinkt het. Maar zo verzekert Jurado, jullie missen daar ook niks aan hoor. Daar zit de artiest mis, want waar de aanwezigheid van de kansel vlak achter hem toch tot spreken en preken uitnodigde, de stoel waar hij op zat gedurende het concert bleek niet een praatstoel. Ineens begon hij toch te vertellen. Dit na aanleiding van ‘Metallic Cloud’. Hij heeft twee zoons, waarvan één ook muzikaal getalenteerd is. Ze zijn er vaak bij als hij zijn liedjes schrijft. Ze doen hun huiswerk, spelen of wat tienerzoons ook doen en af en toe grijpt zijn ene zoon in tijdens het liedjes schrijven met een: “Papa, je doet het helemaal verkeerd” om dan zijn ongezouten mening te geven. Met heel veel vaderliefde sprak Jurado over die momenten en hoe de suggesties van zijn zoon hun weg vonden in de nummers met voorbeelden hoe hij het oorspronkelijk had bedacht en wat de invloed van zijn nageslacht was geweest. Een prachtig intermezzo. Tot dat moment was het haast een statische en meditatieve sessie, waarbij Jurado zijn prachtige liedjes zong en zichzelf op gitaar muzikaal ondersteunde. Mooie liedjes, want dat kan hij, met onder andere prachtige uitvoeringen van ‘Museum of Flight’, ‘The Last Great Washington State’ en veel materiaal van zijn nieuwe album dat later dit jaar uitkomt, zoals ‘Over Rainbows and Rainier’. Damien Jurado heeft veel mooie kalme vertellende liedjes die hij knap weet te kaderen met nummers waarin meer kracht wordt gelegd of die uptempo zijn. Het gaat om de vertelling in het lied. Vaak met mooie beeldspraken en fraaie teksten, hoewel ook veel liedjes een fluit gedeelte hebben of een neurie deel. Hij is een opmerkelijk zanger met een geheel eigen stemgeluid, dat gelukkig heel goed verstaanbaar is, waardoor de teksten mee te luisteren waren. Hij zingt ook erg mooi van de microfoon af en gebruikt en begrijpt die afstand. Na 19 liedjes was het afgelopen. Ineens stond Jurado op en liep de kerk uit. Gelukkig maar voor even, want binnen twee tellen stond hij er weer voor een toegift. Nu bleek hij ineens een spraak waterval. Hilarisch was het verhaal over het tweede liedje van het toegift. Een liedje dat nog nooit live was gespeeld, net als overigens het eerste liedje van het toegift en die ook nog nergens op plaat zijn verschenen. De eerste omdat het nog redelijk nieuw was, het tweede zou op een plaat verschijnen, maar een week voor hij zijn album in moest leveren, wiste Jurado door een onhandigheid in de studio alle opnamen en alsof de duivel er mee speelde werd ook zijn notitieblok gestolen. Van slechts één liedje waren nog summiere notities over, maar dat paste niet meer op het album ‘Ghost of David’ wat hij uiteindelijk schreef en opnam in een week, maar werd nu alsnog aan de vergetelheid onttrokken. Ook ging hij in op ‘Maraqopa’. De stad die hij schiep in een donkere periode en waarvan hij met deze toer afscheid nam. Afscheid nam hij na vijf liedjes als toegift door zijn gitaar neer te leggen en al fluitende van het podium af te lopen, naar de buitendeur. De jas had hij nog aan en je kon je voorstellen dat hij voor het uitzinnige publiek klaar was met de ovatie al de Haddingestraat was uitgelopen, het Gedempte Zuiderdiep overstak en verdween in de richting van het Station en net als Maraqopa ook Groningen achter zich liet.
Vaderliefde krijgt Damien Jurado aan het spreken
