NUIS – Tristan Crowley speelde op twee podia tijdens Nuisje Boompje Beestje in Nuis. Het best was hij in de intieme setting van het kerkje. De Ier die na omzwervingen in Baskenland is beland tourt met een Baskische begeleidingsband. Een formatie die hem in de kerk optimaal bijstond. Bijna fluisterend zong Crowley het prachtige ‘Snow White Devils’ als opening en dat was Crowley op zijn allerbest. Met minimale begeleiding en op de kracht van de emotie en kracht in zijn stem betoverde Crowley zijn publiek. Een moment dat hij best het hele concert vast had mogen houden, maar Crowley probeerde te veel in acht liedjes te duwen. Zijn begeleiding stond constant in andere formaties en met andere instrumenten achter hem. Twee liedjes werden ingeruimd voor zijn bandleden die prachtig in het Baskisch zongen en dan stond hij weer alleen op het podium met gitaar en probeerde hij weer tijd in te halen in het schema. Hij kondigde van te voren al aan niet te veel te praten, omdat hij zoveel mogelijk muziek wilde maken. Wellicht was dan de handigste keus geweest om acht Tristan Crowley liedjes te spelen en dat was meer dan genoeg geweest.
Alleen op het podium speelde Crowley het prachtige Bread & Butter. Een liedje voor zijn oma, waarbij je direct aanvoelde dat dit hem persoonlijk ook diep raakt en hij er volop in slaagde om die emotie over te brengen aan zijn toehoorders. Ook in ‘Protection Wall’ en ‘Walk’ wist hij zich prima te presenteren. Een mooie karakteristieke stem, met aardse klanken, die erg gevoelig is en hij in zo’n kleine setting fijn weet te gebruiken. Hij werd daarbij regelmatig prima ondersteund door een achtergrond zangeres, waarmee hij fijn samenzong, maar waar de harmoniëen ook net genoeg wrongen om het spannend te houden. De prachtige ingehouden emoties die af en toe gierend uit de band sprongen. Na enig overleg werd afgesloten met ‘Running out the Moods’ waarbij Crowley de hele kerk zijn podium maakte. Geen man voor het grote podium, maar op zijn best in de intimiteit.
Tristan Crowley op zijn kleinst en gevoeligst het best
