MEPPEL – Vorig jaar was Acousta Noir één van de verrassingen die op het laatste moment werd toegevoegd aan de lijst van optredende artiesten op het Sunday Roots Festival in Meppel. Dat was in Clouso dermate goed bevallen, dat het organiserende café graag op herhaling ging met deze Amerikaanse One Man Band. Het was wel even kijken, want de grote baard die Joshua Esterline, de man achter Acousta Noir, destijds met trots droeg, was nu nagenoeg verdwenen. Wat gebleven was is dat ook deze editie van het festival de man wederom een uitstekende indruk achter liet en in zijn eentje een vollere en betere sound heeft dan menig band. Americana Stomp Rock Band, zo is de omschrijving die Acousta Noir zelf op de aangeboden muziek zet. Nieuw waren veel liedjes in vergelijking met de setlist van vorig jaar, met slechts een enkele herhaling. Acousta Noir zetten van achter het drumstel met de gitaar in de schoot in met het krachtige ‘Wretchedness’. Direct een erg mooie start, waarmee Esterline het publiek naar zich toe trok en met ‘Let Me Down’, ook lekker vlot en erg mooi, was het publiek voor hem gewonnen. Een overlever op de setlist was de Hank Williams cover ‘Ramblin Man’ en dat is terecht, want in de uitvoering van Acousta Noir is het een rustig edoch lekker rauwe song. Hij heeft zich het nummer echt eigen gemaakt op een manier die ook een hommage is aan de artiest die voor zoveel Americana songwriters een inspiratiebron is, zelfs vele jaren na zijn overlijden. Aan snaar instrumenten geen gebrek, want Acousta Noir had liefst twee gitaren en een banjo binnen handbereik. Voor ‘When the World Explodes’ een nummer van zijn debuutalbum ‘Suffer & Overcome’, greep de zanger zijn banjo en maakte er een zeer sterk nummer van, net als van ‘Radio Negrille’ dat op zijn laatste EP ‘Continuous Traveller’ staat. De zang van Esterline is rauw, emotioneel en zeer fraai. Juist in dit laatste nummer dat rustig begon, maar tempo won, waren zijn stembanden in absolute topvorm. Deze combinatie van country en blues gevat in een hoop levenservaring van jaren onderweg kreeg een heerlijke afsluiting met ‘The Ride’. Een nummer vol met kracht en passie gebracht met een inktzwart randje net als het leven zelf.
Topact Acousta Noir heeft geen band nodig
