ZUIDHORN – “Waar gaan jullie mee beginnen? Zodat we gelijk in de stemming komen”, was de vraag van de moeder van Mirthe Bolhuis vooraf aan het concert van The Bird and The Bear die een thuiswedstrijd hadden in ’t Kroegje in Zuidhorn. Weliswaar wonen Mirthe Bolhuis en Garry Wood in Nashville Tennessee, echter in Zuidhorn staat het ouderlijk huis van de familie Bolhuis en dat is ook thuis. Mirthe Bolhuis is een aanstormend talent, die met haar muziek op tal van Groninger podia stond en ook regelmatig door wijlen Jan de Haan werd uitgenodigd voor een voorprogramma in De Amer in Amen als ze in de Zuidhorn de deur achter zich dichttrekt en in Nashville met Garry Wood trouwt. Als duo treden ze met steeds meer succes op in de Verenigde Staten en op bezoek bij familie in Nederland knoopt The Bird and The Bear daar steevast ook één of twee optredens aan vast. Dit jaar onder andere in ’t Kroegje in Zuidhorn met de familie aan de stamtafel en tal van andere gasten die zich rondom het podium behaaglijk verzamelden. De stemming die moeder Bolhuis zocht werd gevonden in ‘Gold’ waarin haar dochter de leadzang verzorgde en het gitaarspel, terwijl Garry Wood tweede stem zong en de mandoline. Dat is overigens bij dit duo een harmonieus geheel, want zowel instrumenten als wie de leadzang had wisselende constant. Na de mooie stemmingbepaler was ook het oudere ´The Longer It Takes´ prachtig. ´Wildrose´ was aanleiding voor de aankondiging dat het duo druk in de opnames zat voor een nieuw album dat hopelijk begin 2020 zal verschijnen, waar dit erg mooie nummer de titelsong van zal zijn. Zou het niet mooi zijn als tijdens de tour die het duo in waarschijnlijk najaar 2020 in Nederland doet om de cirkel rond te maken en dat het voorprogramma van toen een hoofdact zou zijn in De Amer? De kwaliteit heeft het zeker. Dat blijkt steeds weer uit de prachtige eigen nummer als het rustige ‘Same Old Trouble’ of het voor cassettedag in de Verenigde Staten op het aloude bandje verschijnende ‘Whisper Your Name’ dat prachtig was. De wisselwerking op het podium tussen beide op het podium was voorbeeldig. In de eerste helft van het concert speelde het duo zonder setlist, wat af en toe voor even overleg zorgde, maar in de tweede helft hadden Bolhuis en Wood dit zelf ook geconstateerd en in de pauze een lijstje samen gesteld. Ander puntje was dat vocale powerhouse Mirthe Bolhuis met haar mooie en krachtige stem in de harmonieën niet de meer subtiele, maar niet minder mooie, stem van Wood wegblaast. Dat gebeurde in de eerste set een enkel ogenblik, maar werd ook steeds vlot hersteld. Om de pauze voor te bereiden werd de drinking song ‘Don’t Call Me After Midnight’ en de cover ‘Turn Me On’, bekend Norah Jones, maar geschreven door John D. Loudermilk, waarin Bolhuis bewees een wat meer jazzy repertoire aan te kunnen, gebracht. Na de pauze volgden een aantal andere covers met ‘Jackson’ en vlak voor het einde ‘Ring of Fire’ uit het boekje van Johnny Cash, van Paula Abdul ‘Straight Up’ en een verrassende uitvoering van ‘Billy Jean’ van Michael Jackson. Hierin had wat meer spreiding gemogen. Daarna weer prachtige eigen nummers als ‘So It Goes’. Een nummer dat ook op de nieuwe plaat komt, waarbij The Bird and The Bear samen werken met een aantal van Nashville’s beste muzikanten, maar dit afsluitende nummer zal als duo worden gebracht. Regelmatig vertelde met name Mirthe Bolhuis zo wat over de liedjes, waarbij het over het algemeen over wat mooie feitjes ging, maar nu en dan mag best nog wat inhoudelijker. Zo werd toegewerkt naar de afsluiting van het concert waarin The Bird and The Bear ook aan het thuispubliek toonden dat ze een heel volwassen en uitstekende act zijn die naast prachtige Americana ook hun weg kennen in jazz en pop. Een act een hoofdpodium waardig. Niet slecht voor een meisje uit Zuidhorn en een jonge uit Nashville die elkaar vonden op deze wereldbol en gedreven door hun liefde en hun muziek er in slagen wat prachtigs van te maken.
Thuiswedstrijd ver van huis voor The Bird and the Bear
