Ongehaast en voorzichtig tredend onderzoekt Stefan Breuer van The World Of Dust het leven en de wereld om hem heen, neemt indrukken in zich op en vertolkt ze op zijn nieuwe album ‘Samsara’ vol lo fi bedroom pop. Het is een wereld vol melancholie en verwondering. Stefan Breuer, bekend van diverse bands zoals Lost Bear, Howart en I am Oak, werkt op dit project samen met Todd Tobias (Guided By Voices, Robert Pollard, Circus Devils) met wie hij al eerder samenwerkte met voor het The World Of Dust album ‘Womb Realm’. Tobias stuurde instrumentale ideeën in en Breuer koos hieruit wat hem het meeste aansprak en daar werden de liedjes voor dit album uit ontwikkeld. Het album is een luisterervaring. Het zijn stuk voor stuk trage liedjes. Dat kan een probleem zijn, maar The World of Dust weet die valkuil te vermijden en de liedjes hebben ieder een geheel eigen karakter en blijven boeien. Het album opent met het mooie ‘Welcome’, waarbij verwondering je verder doet dwalen in de warme grot die The World of Dust je voorhoudt. Een hoopvol nummer. Ondanks de traagheid en het soms zware instrumentale en de nadrukkelijke in de zang is hoop toch het gevoel dat overheerst bij beluistering. Op het album verwerkt Breuer zijn ervaringen met de tijden dat hij zeer slecht in zijn vel stak en zijn vaderschap. Het zijn nummers die dwingen tot luisteren en contemplatie. Fraai is bijvoorbeeld ‘Blood’ met een sterke tekst en ook die ongehaastheid. Even verderop is ‘Tarot’ één van de nummers die een wat hoger tempo heeft, zonder dat het daarbij nu echt uptempo wordt in dit verreweg het langste liedje van het album. Dat geeft niet, want de stem van Breuer heeft een hypnotiserende kwaliteit en de instrumentale samenwerking tussen Tobias en Breuer staat als een huis. Het zijn korte liedjes, maar nummers als ‘Naked Science’, het instrumentale intermezzo ‘Sand Dune Monster’ of ‘Yellow Fangs’, bevallen. Prachtig is ‘Space Shelter’ en ook ‘Bubble’ is erg fraai. Het meest aansprekende is ‘Pure Land’, ook net een iets hogere versnelling, maar prachtig. Een album om stil bij te gaan zitten luisteren en proberen al die emoties in je op te nemen. Geen lichte kost, maar daar staat Breuer ook niet om bekend. Wel weer een album voor je meest reflectieve momenten.
The World Of Dust – Samsara
