BORGER – Voor de mensen die vooraf een nieuwsgierige blik wierpen op de setlist van The Secret Sisters bij hun optreden in het kader van Roots on the Road in Van Slag in Borger was de meest intrigerende notitie het woord Flah-Flip. Een nieuw country roots lied als toegift? Een bijzonder kunstje? Het was voer voor speculatie. Voor het Flah-Flip raadsel opgelost werd was het eerst reden tot feest. Een vol Van Slag zong Laura Rogers toe die door organisator Jaap Davids ook nog in de blommetjes werd gezet vanwege haar verjaardag een dag eerder. Een mooie persoonlijke noot. Terug naar het Flah-Flip raadsel. Na de mooie vlotte opening ‘Tennessee River’ van Laura en Lydia Rogers vertelden de dames over het hartelijke welkom in Borger, de heerlijke maaltijd van de keukenbrigade met een voor hen nog onbekend, maar overheerlijk toetje. De Flah-Flip, of te wel, de Vlaflip. Veel podia hebben hun signatuur gerecht voor in de pauze en wellicht moet de familie Eggens, uitbater van VanSlag, overwegen, na de uitbundige reclame, de Flah-Flip in de pauze te serveren. Regelmatig kwam het gerecht terug tijdens het optreden. Voor de pauze was dat prima, na de pauze geweldig. Het zusterduo heeft een aantal vaste kenmerken. Conferanceachtige introducties die lang zijn, een enkele keer te lang, maar ook erg vol humor, waarin vooral zelfspot en elkaar op de hak nemen een grote rol speelt. Een ander kenmerk zijn de prachtige tweestemmige zang. Beide dames weten wat jubelen is en dit contrasteert vaak goed met de sterke en donkere teksten. Mooi was bijvoorbeeld de murderballad ‘Mississippi’ en vooral het met Brandi Carlile samen geschreven ‘Black ’n Blue’. Het laatste deel voor de pauze was het coverdeel met voorbeelden The Everly Brothers ‘Let it Be Me’, met hilarisch verhaal over hoe de zusters met Don Everly op het podium belanden. Een liefdesverklaring aan Graham Nash met ‘Wasted’ en een gezusterlijke discussie over wie nou Paul Simon was in het door Simon geschreven, maar door Simon & Garfunkel gezongen ‘Kathy’s Song’. Mooi maar liedjes die soms net naast de roos schampten en je niet diep in je ziel raakten. Dat hadden de Rogers gezusters bewaard voor de tweede helft. Erg mooi was de opening ‘Bad Habit’. Even later was het samen met Bob Dylan geschreven ‘Dirty Lie’ fenomenaal en prachtig maar het hoogtepunt was toch wel ‘U Don’t Own Me Anymore’. In dit nummer kwam alle frustratie en ellende van een donkere periode met rechtzaken en financiële rampspoed zonder licht aan het eind van de tunnel tot uiting. Even jubelden de stemmen niet, maar was het donkere liedje ook aarde donker en lagen de gevoelens van de dames op hun gezicht en in hun zang aan de oppervlakte. Door de lange verhalen was de tijd na vier liedjes in het tweede deel alweer op. Naadloos ging het echter door in het toegift. Het vlotte, met zelfspot geschreven ‘He’s Fine’, werd gevolgd door de primeur. ‘Jolene’ geschreven door Ray Lamontagne hadden beide, naar hun zeggen, nog nooit op het podium uitgevoerd. Als afsluiting het prachtige a capella unplugged gezongen ‘Tonight’. Een schitterend concert, maar veel verhalen, waarbij een liedje meer echt ook niet had misstaan. Ook waren grote delen eigenlijk woordelijk hetzelfde als in de vorige tour. Gauw terug halen deze Secret Sisters met nieuwe verhalen en verse Americana liedjes en heerlijke Flah-Flips.
The Secret Sisters gaan zich te buiten aan Flah-Flip
