De geest van de Appalachen, zoals je die vindt in de diepste verborgen spelonken, zo is de muziek van The New Zeitgeist wel omschreven. The New Zeitgeist is het duo Jennifer Reilly en Eddy Bluma weliswaar uit Chicago Illinois, maar behept met inspiratie uit het gebergte dat al zoveel mooie melancholische muziek heeft voortgebracht en de orale en muzikale traditie die vanuit verre streken in die heuvels samenkomt. Beide hebben op het album de steun van John Abbey op Upright Bass, Gerald Dowd op Drums en Lloyd Maines die bijdraagt met de Pedal Steel na eerder met zijn kunde te hebben bijgedragen aan platen van Guy Clarck, Joe Ely en anderen. Als producer heeft het stel Michael Hagler, die eerder werkte met Wilco, Billy Bragg’s Mermaid Avenue en Jon Langford’s Waco Brothers ingeschakeld. Het levert een opvallend en bijzonder goed debuutalbum op dat eigenlijk al met het openingsnummer ‘Song of the Chattahoochee’ de zaak in het voordeel van The New Zeitgeist beslecht. Een prachtig donker folky nummer, geweldig gezongen door Reilly. In ‘The Ghost Trail’ is het Bluma die de leadvocals voor zijn rekening neemt. Een sterke combinatie van folk, country, gospel en southern swing maakt het een aantrekkelijk en krachtig album, soms warm, vaak gejaagd en donker. De leadzang wisselen beide af, maar ook in de harmonieën overtuigt dit duo. Vooral de stem van Jennifer Reilly is erg mooi en heeft veel bereik. Bluma weet zijn liedjes prima en degelijk af te leveren. Mooi melancholisch is ‘Desert Rose’, terwijl lekker energiek het begin is van ‘Old Hammerin Bill’ om weer terug te keren in de rustige country met ‘Only Love’. Een mooi en degelijk album met een aantal uitschieters naar boven, zoals het openingsnummer, maar ook ‘Lack of Linear Thought’ dat stevig in de verf is gezet en met dubbele leadzang en het indruk makende ‘Fear of Little Men ( March of the Fairies)’ en ook het intense ‘Looking Glass Men’ mag tot de sterren van dit album worden gerekend. Voor het werkstuk heeft het duo zich laten inspireren door verhalen en ballades uit de gesproken traditie over misdaad, maar ook over geesten, sprookjes en werk. Verhalen die je op het puntje van de stoel hielden en ook The New Zeitgeist probeert je, en slaagt daarin, met deze traditie te boeien. Een lekker album om je door te laten bekoren en wie weet betoveren. ‘Peter Pan Remorse’ is dan het enige liedje waar de vlag niet direct voor uit gaat, maar het einde met het folk nummer ‘Lake Isle of Innesfree’ en het lekker rockende ‘Song of the Wandereing Aengu’ zijn weer dik in orde. The New Zeitgeist kondigt zich aan.
The New Zeitgeist – Myths and Mortals
