HOOGEZAND – Gelukkig deden The Henry Girls ook op hun derde Nederlandse tournee de provincie Groningen aan. In Hotel Faber in Hoogezand was via Noordmuziek de grote zaal gereserveerd voor het trio zusters uit County Donegan in het meest Noordelijke punt van Ierland. The Henry Girls bestaat uit Karen McLaughlin op banjo en viool, Joleen McLaughlin op piano en harp en Lorna McLaughlin op accordeon en fluit. Het drie brengt nummers waarin vooral de harmonieën centraal staan. Dat kan zijn in emotionele Americana, vrolijke retro jaren 30 swing of ragtime of liedjes waarin hun Ierse Folk achtergrond naar boven komt. Het laatste album van de dames heet ‘Far Beyond The Stars’ en dat was tevens het A Capella openingsnummer. Een dappere keus om zonder warm draaien dat te doen en het bereikte ook nog niet de vocale pracht die even later moeiteloos werd getoond. Het mooie nieuwe ‘Sing My Sister Down’ met prachtig harpspel van Joleen McLaughlin overtuigde en dat deed deze zus ook op de piano in ‘Couldn’t ask for More’. Voor het liefdesliedje ‘Falling in Love Again’ werd gelegenheidsbandlid Hans op het podium geroepen. De piepjonge kleuter toonde zich een onverschrokken percussionist met de egg shacker ballen en zijn bandlidmaatschap werd ook verlengt voor het prachtig verontwaardigd gebrachte ‘Don’t Call Me Honey’, maar het fenomenaal mooie ‘Slow Down’ dat hierop volgde zonder Hans, een heerlijk intens en rustige Americana song, was nog mooier. Tot die tijd vooral eigen nummers, maar The Henry Girls hebben ook een voorliefde voor de close harmony singing van de jaren 30 en 40 en met name The Boswell Sisters met hun Jazzy Ragtime liedjes. Geen concert zonder een lied dat ook door deze voorgangers is gebracht en een prima keuze bleek daarbij ‘St Louis Blues’. De kwaliteit bleef elk liedje hoog met een kippenvel uitvoering van ‘Home’, zeer emotioneel gebracht over dat iedereen eigenlijk, hoe klein en nederig dan ook een thuis verdiend, maar zovelen dit ontbreekt. Voor het laatste nummer voor de pauze kreeg Hans nog weer een gastrol tijdens de vrolijke ‘The Garden Where The Praties Grow’, dat Johnny Paterson zo’n 150 jaar geleden schreef, hoewel waarschijnlijk met gebruikmaken van oudere melodieën. Samplen is van alle tijden. De drie zussen zijn uitzonderlijk muzikaal en allen zijn multi-instrumentalist. Met Karen en Lorna McLaughlin als woordvoersters werden bijna alle liedjes van kop en staart voorzien in de aankondiging en ging het trio heel natuurlijk door de diverse genres. Naast Hans, die na een slaapliedje aan het begin van de tweede set het concert dromende op moeders schoot beleefde, werd het publiek met regelmaat gevraagd mee te klappen of zingen. Die tweede set ging van start met het sterke ‘December Moon’ en kreeg met ‘Light in The Window’ direct een hoogtepunt. Het muzikale van de dames kreeg met een compilatie van wat tunes en reels onderstreping, want allen hadden daarin hun plek in het spotlicht. De band had met de Ierse folk klassieker ‘The Town I Loved So Well’, nog een prachtiger interpretatie van een song van een ander in petto. In hun liedjes schuwen de zussen geen maatschappij kritiek. ‘The Town I Loved So Well’, gaat mede over de Troubles, in ‘Satisfied Mind’ gaat het er over dat je met geld niet altijd tevredenheid kunt kopen en als toegift ‘Rebel Girl’ over de kracht van vrouwen en sociale ongelijkheid. Het laatste nummer beloofde veel. ‘Prachtig was ‘So Long but not Goodbye’, een belofte waar ze in Hoogezand vast aan worden gehouden. The Henry Girls zijn voorzichtig aan het nadenken over een nieuw album en werken mee aan een toneelproject rondom de Ierse wake. In Hoogezand was het wederom prachtig wat de zusjes te bieden hadden met vertrouwde nummers, maar ook fantastisch nieuw werk en natuurlijk dat fenomenaal samensmelten van de drie heerlijke stemmen.
The Henry Girls ft Hans brengen ode aan de samenzang
