Het zal hem in de naam zitten, maar The Ballroom Thieves doet met hun nieuwe album Wolf in the Doorway in een flink aantal liedjes denken aan het Nederlandse Wolf in Loveland, terwijl in andere liedjes juist weer Sons of Bill door je gedachten geschiet. Geen slechte combinatie. Het debuutalbum van het trio uit Boston is een bijzonder sterk album geworden. Met hun Indierock/folk en fraaie zang van zowel Martin Earley, Devin Mauch als Calin Peters ontstaat er echt iets rauws, maar fraais en helemaal als de cello van Peters er ook nog eens door heen komt. Een band die je zo op menig festival in Nederland of mooie concertzaal kunt neerzetten, want deze Amerikanen spreken hier ook zeker aan.. De opening is al sterk met het fraaie ‘Archers’ en even later ‘Saint Monica’ waaruit een strove de titel van het album heeft opgeleverd. Het stevige ‘Wild Woman’ is ook zo’n nummer dat er uit springt. Het album wint nummer naar nummer alleen maar aan kracht. Er zijn door the ballroom Thieves weinig concessies gedaan aan het grote publiek, maar juist in die rauwheid ligt ook hun kracht. De prima, rauwe harmonieen boeien zeer. Het is ook een mooi gevarieerde plaat. Hoogtepunt is het hartverscheurende ‘Bury me Smiling’als Calin Peters de leadzang op zich neemt en een fantastisch nummer neerzet. Met dit nummer ga je inderdaad lachend het graf in. Helemaal omdat het wordt gevolgd door het al even hoogstaande ‘The Loneliness Waltz’ Het hele album stelt wat betreft niet teleur op een enkel nummertje in het begin na en het net iets te schreeuwerige ‘Wolf’ als afsluiting. Maar het is een debuut geworden waar The Ballroom Thieves mee voor de dag kunnen komen. Wie haalt ze naar Nederland?
The Ballroom Thieves – Wolf in the Doorway
