Nederland heeft een prachtige traditie van wonderschone zangeressen en zangers die het Franse chanson zich eigen hebben gemaakt. Uiteraard denk je dan aan Liesbeth List, Dave en anderen die in het Frans of in Nederlandse vertaling zongen, maar ook de huidige generatie artiesten laat zich graag inspireren door het Franse chanson, zoals Ellen ten Damme en Wende Snijders en het aanstormende talent van Julie Huard, Donna Blue en Tess Merlot om maar paar namen te noemen. Tess Merlot presenteerde onlangs haar debuutalbum. Een uitermate charmant album, waarop deze Chanteuse laat horen dat ze dit werk uitstekend beheerst, maar ook hoe invloedrijk het chanson is geweest op de Nederlandse muziek. Tess Merlot, buiten de bühne Tess van der Zwet, heeft zich daarbij weten te omringen met een aantal prachtige muzikanten die haar hierin ondersteunen. Op toetsen en betrokken als schrijver bij veel van de liedjes Guillaume Marcenac, op gitaar en banjo Leon Sibum, de percussie is in handen bij Christof May, Lars Visscher, op bas en diverse anderen. Nog als Tess et les Moutons bracht Merlot de EP ‘Chansons pour non-francophones’ uit, maar onder de nieuwe vlag Tess Merlot is er dan een compleet album met ‘Laissez-Moi’. Dat album start prima met ‘La Haye’ dat zich aankondigt met een ferme drumroffel en een klarinet van Christof May. Het is een nummer met een zomers gevoel, Relaxt, zonnig en blij, maar ook een mooie tempowisseling, wat onmiddellijk even een andere vibe geeft. Een nummer om blij van te worden, maar ook dat wolkje voor de zon, maar niet te lang die schaduw. Prachtig vol melancholie is ‘Le Soir de Noël’.dat fantastisch wordt gezongen en in een mooie opbouw is er dan het uptempo triomfantelijk jubelende ‘Bruxelles’ uit het oeuvre van Jacques Brel. Dan is het album ook echt toe aan verdieping. Dat krijgt met het kalm triomferende ‘Les Saisons de Ma Jeunesse’. Een prachtige vertelling en majestueus in de rust gezongen. In dit nummer krijgt Tess Merlot de mogelijkheid haar stembanden in de emotie te etaleren en grijpt die kans. Het is zo’n nummer dat vijftig jaar geleden voorzien van een Nederlandse vertaling door Wim Zonneveld zou kunnen zijn gezongen, ware het niet dat het een hedendaagse song is. Die rust handhaaft het gezelschap voor ‘Grand-Pére’ dat een prachtige vibe heeft. Opvallende gast op dit album is Tim Kerssies. Deze accordeonist neemt voor het door hem mede geschreven ‘Mon Paris’ de accordeon over van Lars Visscher. Kerssies heeft voor een toer met een andere artieste een studie gemaakt van het werk van accordeonist en jazz pionier Jaap Valkhof, die prachtige Nederlandse liederen schreef, die we met een Franse tekst als chanson zouden beschouwen. Dat komt in het mooie ‘Mon Paris’, want als het ‘Mijn Rotterdam’ had geheten dan noemden we het een levenslied. Het zijn vaak prachtige nummers. Licht, luchtig en nu en dan een herinnering dat er ook schaduwzijde is. Prima zijn nummers als ‘Laissez-Moi’ en het catchy ‘L’Histoire De Notre Amour’, maar vooral het fantastische, wat donkerdere en stemmigere ‘Il Est Mort Le Soleil’ dat het hoogtepunt van het album is. Dat komt vooral ook door de fantastische zang. een constante, maar juist in dit nummer is het groots. Die stemming wordt mooi voortgezet in ‘C’est Beau La Vie’, dat halverwege vlotter en losser wordt naar mate het lied vordert. Het sterke debuut album van Tess Merlot wordt mooi bedachtzaam afgesloten ‘Quand on se Verra’. Een prachtig album en een ode aan de chanson. De zomer, die is nog lang niet voorbij met Tess Merlot op de platenspeler.
Tess Merlot – Laissez-Moi
