STEENDAM – Het leuke aan een festival als Art Carnivale is dat er plek is voor acts die misschien niet in de grote commerciële stromingen staan, maar met zoveel plezier en kwaliteit muziek maken dat het een genot is om een optreden bij te wonen. Het Australische Tailor Birds is zo’n verrassende en erg goede act die in Steendam de show stal. Tailor Birds bestaat voor de gelegenheid uit de kern Sophia Kinston, maar de Britse die in het Austrlische Melbourne domicilie houdt heeft voor de gelegenheid de Nederlandse klarinetspeler Remko Adema meegenomen, terwijl diens boxer de nobele taak heeft om het podium bestormende peuters met zacht drang tegen te houden door ze te verleiden tot een aai. Dat de peuters zo dol blijken op Tailor Birds kan geen verrassing zijn als Kinston, dan nog solo, haar experimentele electric neo-folk versie van ‘Bah Bah Black Sheep’ in zet. Met haar elektrische viool, loop en nog honderd andere knopjes en de nodige castagnetten en kleppers en de zang soms als zang, soms als een deel van de sound met sissen, grommen of andere geluiden. Het bouwt een levendig palet aan klanken op, dat heerlijk betoverend is. Luchtig, maar zeker ook met scherpe kantjes. Daarop volgt ‘Dirty Old Town’, een lied over hoe ze verliefd werd op een fort en het dorp er omheen. Het is ijl en erg sferisch, maar vooral erg mooi. Op het podium is Sophia Kinston bewegelijk. Gezeten op een stoel kan die haar drang naar bewegen en opgaan in de muziek niet bevatten. Waarschijnlijk zou ze zich vrijer voelen al staande, maar met al die knopjes om te bedienen naast de viool, zou dat ook niet erg handig zijn. Dus krioelt de zangeres over haar stoel in welhaast onmogelijke bochten. In ‘White Feather’ bedacht als slaapliedje gaat ze instrumentaal en van daaruit volgt naadloos ‘Toy Maker’. Remko Adema wordt op het podium gevraagd voor ‘Lady Caroline’. Tailor Birds heeft één vast lid, Kinston, maar over de hele wereld ook gelegenheidsleden, waaronder Adema. Kinston komt jaarlijks over vanuit Melbourne voor de Europese zomer en tal van festivals. In Nederland naast Art Carnivale staat ze bijvoorbeeld ook nog vier dagen op Taribush Kuna in Dwingeloo. Het rekruteren van Adema blijkt een prima aanwinst. Met zijn klarinet tovert hij rust in de melodieën en zet aardsheid tegen over het ijle van de viool en stem van Kinston. Dat werkt prachtig. Erg mooi is dat eerste lied, waarna het duo de tanden zet in de aloude folkmelodie ‘Scarborough Fair’, voor zo waarschuwt de zangeres een “wacko” versie. Hierin klassiek, folk, maar ook soundscapes die miraculeus prachtig inéén grijpen. Af en toe mag de zang wat meer worden neergezet. Vaak valt die weg in het gehele klankpalet, soms is dat de bedoeling, maar soms zou het een liedje ook versterken. Dat was bijvoorbeeld in het erg mooie en folky ‘Winter Falls’. Dit kunstwerk, blijft daardoor wat onverstaanbaar, maar wat een pracht heeft Tailor Birds te bieden.
Tailor Birds verbaast op Art Carnivale
