Pontificaal kijkt Susan Kane je recht aan vanaf de hoes van haar inmiddels vierde album. Een directe confrontatie met de New Yorkse, net zoals Kane in haar liedjes op haar onlangs verschenen album ‘Mostly Fine’ recht voor zijn raap is. Het leven is niet altijd rozengeur en manenschijn of wat voor cliché voor eeuwigdurend geluk je ook uit de kast kan plukken. Vaak gaat het goed, soms ook echt niet. Bijvoorbeeld in het openingsnummer ‘Jacksonville’, een erg prettig lied, waarin Kane zich afvraagt zich afvraagt hoe het staat met de liefde als je van iemand houdt, maar diegene het onverschillig laat. Of in ‘Love Can Die’ waarin een kind van haar vader houdt, maar op hetzelfde moment constateert dat hij haar moeder aan het huilen maakt en de liefde tussen beide gestorven is. Geen makkelijke kost, maar droeve liedjes. Susan Kane brengt dat wel aantrekkelijk. Een stem waaraan je hoort dat deze ervaringen haar niet vreemd zijn en ze zich er kan inleven gevat in mooie Americana liedjes met een behoorlijke country invloed. Muzikaal zit het mooi in elkaar. Fijne instrumenten als de dobro, accordeon, mandoline, viool en banjo verfraaien de liedjes. Erg mooi is ‘Away’ met de prachtige openingszin: “The Dead The Don’t Know What They’re Missing” Fijne vondst. Minder is ‘Worn Out Lines’ een duet met Fred Gillen Jr, een nummer dat geen urgentie bevat. Dat revancheert Kane weer met ‘Slip On Shoes’ met als tekstpareltje: “I Burned My Mouth on Apple Pie and Pizza”. Iets minder bevalt het spirituele ‘A Man of Much Merit’. Erg fijn is dan weer ‘Crying Babies’ waaruit ook de album titel komt en waarin een vrouw terugkijkt op haar leven met fijn vioolspel van Lisa Gutkin en een tokkelende mandoline van Peter Calo. Uitstekende afsluiting is dan weer ‘Comes A Time’. Het maakt het album letterlijk ‘Mostly Fine’ Veel mooie liedjes, maar een aantal waarbij het minder overkomt. Toch een mooi degelijk album met veel mooie teksten en doorleefde zang.
Susan Kane – Mostly Fine
