STEENDAM – Het is een zeldzame traktatie als The Bird and The Bear in Nederland optreden. Het Nederlands/Amerikaanse duo opereert normaliter vanuit Nashville, maar een huwelijk gecombineerd met de behoefte aan pannenkoeken en de meikermis in Groningen deden de van oorsprong in de schaduw van de Martinitoren getogen Mirthe Bolhuis en de Amerikaan Garry Wood op het vliegtuig stappen naar Nederland en dan is een optreden bij Peter en Leni in Steendam ook een vast item op de agenda. Een uitstekende ingeving, want The Bird and The Bear hebben een repertoire vol met mooie eigen liedjes. Beide hebben een grote chemie samen op het podium en twee stemmen waarbij één plus één niet alleen soms drie was, maar ook vaak vier. Hoewel Bolhuis aankondigde dat ze geen praters waren, was daar eigenlijk niks van te merken en kregen veel liedjes een korte adequate aankondiging mee en de speciale gevallen zelfs een goed verhaal. De fraaie zang werd direct uitgevent in ‘House of Gold’ dat a capella werd gebracht als opening. De mooie heldere stem van Mirthe Bolhuis met daarin verweven de rauwere stem van Garry Wood, waarbij de emotie en het ruwe randje voorop stond. Punt gemaakt. Met de oude gitaar van Bolhuis en een meegenomen mandoline die steeds van hand wisselden bleken beide inmiddels echtelieden, elkaar ook prima muzikaal te kunnen ondersteunen. In bijna elk lied was het een duet, maar af en toe was of Bolhuis of Wood wat meer dominant in de zang aanwezig. In het liefdesliedje ‘Whisper my Name’ was dat bijvoorbeeld Wood en even later kon Bolhuis haar kunde tonen in het prachtige ‘Sleep Alone’. Het beste was het duo in de liedjes die ze na aan het hart lagen, zoals ‘Sleep Alone’ over de periode dat ze een half jaar gescheiden waren, omdat Bolhuis in Groningen zat en Woods ver weg in de Verenigde Staten. Vaak liedjes met een donker rauw randje met lagere klanken en mineur akkoorden. Liedjes die met kracht en beleving werden gebracht, zoals het schitterende ‘The Great Unknown’, het verhuislied ‘Moving on My Mind’ of het erg sterke ‘Fields of Fire’. Naast eigen werk was er ook plaats voor een enkele cover. Deze waren erg wisselend. ‘Wayfaring Stranger’, een klassieker in het Amerikaanse folk genre, was het best, maar ook ‘Dreams’ van Fleetwood Mac, ‘Any all Time’ van Jimmie Rodgers en ‘Lovesick Blues’ van Hank Williams konden het stempel van goedkeuring dik verdienen. Bruce Springsteen’s ‘I’m on Fire’ en het door June Carter Cash en Merle Kilgore geschreven ‘Ring of Fire’, dat eerst werd gezongen door Anita Carter maar bekend werd van Johnny Cash en de triljoen andere coveraars, niet. Deze twee kwamen beduidend minder uit de verf. The Bird and The Bear is een Americana duo dat op momenten doet denken aan bijvoorbeeld The Small Glories. Prachtige muziek een een grote dosis beleving, gebracht met stootkracht en gebaseerd op mooie stemmen, goede muzikanten en hele fijne eigen liedjes waar de beleving vanaf droop. Kerst is dat misschien een goede lokker om deze vogel en deze beer nogmaals naar Nederland te lokken? Wij bakken wel pannenkoeken.
Super mooi eigen werk van The Bird and The Bear
