Bjork, Portishead, Chelsea Wolfe, Sharon Van Etten, Anna Calvi en Joni Mitchell, dat zijn de inspiratiebronnen van Such Small Hands voor haar verrassende en indrukwekkende debuut ‘Carousel’. Achter Such Small Hands schuilt Melanie Charlotte Howard uit Brighton. Howard kennen we voornamelijk als bassiste en mede zangeres van The Wedding Present, wiens legendarische album ‘George Best’ uit 1987, overigens zonder Melanie Howard, het begin was van een kronkelend pad door de indie-scene die tot heden ten dage duurde. Melanie Howard trad in 2018 toe tot deze band, maar werkte het afgelopen decennium ook aan haar eigen liedjes. Die kwamen zeer mondjes maat naar buiten, bijvoorbeeld met de EP ‘The Deep’ uit 2016, maar nu is er dus een fantastisch mooi album van deze songwriter en artieste uit Brighton. Een mooie mix van stemmige indie-pop, dromerige folk, met ondersteuning van elektronica. Op het album nummers die in de loop der jaren geschreven en her schreven zijn al naar gelang de veranderingen in het leven van Howard. Dit album gaat een hele andere kant op dan The Wedding Present, maar samenwerken met David Gedge gaf haar wel ideeën om de laatste puntjes op de i te zetten. Melanie Howard en Sam Coveney tekenen voor de productie voor dit album dat ingespeeld en gezongen is door de artieste zelf. De stemming wordt onmiddellijk gezet in het indrukwekkende langzame ‘Lonely is The Rain’. Een hartverscheurend klein, maar prachtig nummer dat inleiding vormt naar veel meer moois. ‘Do I Belong Here?’ is iets meer aangekleed, maar ook zo prachtig. Een nummer waarin de stem van Howard je weet te betoveren als ze in verschillende zanglijnen je van alle kanten toezingt en de titel vraag stelt. Ze heeft een stem die vluchtig is, maar tegelijk je ook stevig in haar ban brengt. Ongrijpbaar als een goede folkstem. In ‘Drifter’ gaat het tempo weer omlaag en weet ze het lo-fi te houden in het begin, waarna halverwege de sound voller wordt. Haar liedjes zijn soms donker en beklemmend en op andere momenten ongrijpbaar. Een liedje dat ook boven deze pracht uitsteekt is ‘Still Dreaming’, wederom meerstemmig en na je rustig mee genomen te hebben in het lied wordt het prachtig en intrigerend, met haar stem die je overspoelt. Het sleutelen aan de liedjes maakt ze sterk en heel erg persoonlijk. Op elk moment overtuigt Such Small Hands op dit album, steeds weet ze je bij de hand te nemen en dieper in haar wereld te trekken in al zijn aspecten. Muzikaal is het soms een heel klein akoestisch folk liedje, zoals het heel ingetogen ‘O Patient One’, maar op andere momenten waaiert het meer uit met behulp van elektronica, zoals de titel song ‘Carousel’. Na het rustige ‘Anhedonia’, één van de mooiste nummers, wordt de luisteraar ook nog getrakteerd op twee akoestische uitvoeringen van ‘The Deep’ en ‘Psycho’. Een heerlijk album vol sfeer en emotie, een album waarop bij elke keer luisteren er weer een deurtje open gaat en er nog meer is om te ontdekken.
Such Small Hands – Carousel
