GRONINGEN – Je nieuwe EP uitbrengen als spel. Het Amsterdamse Moon Moon Moon liet ‘Will o The Wisp’ verschijnen als computerspel. In het omringende programma van Eurosonic/Noorderslag treedt Moon Moon Moon op 13 januari op tijdens de For The Road Showcase in Groningen. Een mooie gelegenheid voor een gesprek met Mark Lohmann de drijvende kracht achter Moon Moon Moon. Er blijken wat twijfels te bestaan.
“Wij gaan het heel klein houden, waarschijnlijk alleen ik en de gitarist”, vertelt Mark Lohmann. “Ik vind het idee van een showcase redelijk vreselijk, dus ik hoop dat we het gewoon kunnen laten voelen als een bijeenkomst van mensen terwijl wij wat muziek maken in plaats van een etalage met poppen die zingen en gitaar spelen en s’avonds op tv hysterisch lachen.” Bescheidenheid is Lohmann niet vreemd. Geen grote band foto’s, maar bescheiden vormgeving. Geen grote studio’s, maar de muziek ontstaat en wordt opgenomen in de slaapkamer, vooralsnog het episch centrum van Moon Moon Moon. “Er staan twee bedden, 1 om in te slapen en 1 om in te werken, er hangen meerdere gekleurde lampjes, een Beach Boys poster van SMiLE, een bijna kapotte orgel, een keyboard, een piano en gordijnen”, beschrijft Lohmann deze ruimte. “Ik vond een slaapkamer altijd een mooi symbool van het ontsnappen aan het dagelijks leven doormiddel van slapen en dromen, maar omdat ik nooit lang baantjes heb kunnen hebben, had ik ook gewoon geen geld om een studio te huren, dus deed ik het zelf maar in mijn kamer. Zo kon ik er dag en nacht sporadisch aan werken zonder haast, ik ben redelijk langzaam namelijk, in eigenlijk alles. Verder is de slaapkamer niet heel belangrijk voor me en hoop ik na het volgende album een andere plek te vinden om op te nemen.”
Mark Lohmann is een artiest per ongeluk. Je bent bezig en opeens merk je dat het je leven is. “Het zijn niet echt bewuste keuzes die ik heb gemaakt. Op een dag keek ik terug en merkte ik dat ik al m’n vrije tijd besteedde aan het opnemen van muziek en al m’n niet vrije tijd dacht aan het opnemen en schrijven van muziek. Het zou geen keuze zijn die een gezond mens zou maken denk ik, jezelf opsluiten en nachten aan dezelfde overstuurde geluidjes werken en langzaam de gekte inglijden. Maar ik blijf er mee doorgaan om de een of andere reden. Thuis trommelde m’n vader altijd met elk liedje mee, net als ik, maar naarmate het duidelijk werd dat ik in weinig dingen goed was behalve muziek maken werd ik wel super veel geholpen door mijn ouders.”
De dromerige muziek van Moon Moon Moon viel na het uitkomen van het eerste album I Want! I Want!’ prima in de smaak. Het resulteerde in een reeks mooie optredens voor Lohmann zich terug trok om nieuw werk te schrijven. “Het schrijven van een liedje is niet echt een proces, het gaat altijd wel anders”, beschrijft Lohmann. “Ik hou tegenwoordig wel altijd een klein boekje en een pen bij me zodat ik minder vergeet. Soms stap ik in de bus alleen om in het boekje te kunnen schrijven, zonder echt ergens heen te gaan. Het beste vind ik zelf als ik in een bepaalde sfeer zit en dan zonder veel na te denken precies schrijf wat ik moet schrijven. De laatste keer dat dat gebeurde was toen ik gitaar aan het spelen was en de tv op de achtergrond aanstond met hysterisch lachende mensen in talkshows. Niet dat ik iets tegen lachende mensen heb, maar het voelde vreselijk en ik werd er boos om. Soms forceer ik het en dan wordt het vaak slecht, maar die dingen moeten ook geschreven worden denk ik.”
Het resulteerde in het opmerkelijke ‘Will o The Wisp’. EP en videogame. Een niet alledaagsproject. “Ik vond de muziek op de EP niet genoeg dikte hebben om alleen door het leven te gaan dus maakte ik er een game omheen, als een soort winterjas. Ik probeer zoveel mogelijk geen doelen te hebben als ik werk aan een album. Dat is één van de redenen dat ik het me überhaupt lukt om iets voor elkaar te krijgen. Zodra er een doel is, mis ik ‘m en gaat het bergafwaarts met alles. Wat ik wel heb is een soort abstract beeld of gevoel van wat ik wil dat het is, maar dat lukt zelden. Ik was dus bang dat de nummers het niet zouden overleven zonder winterjas. Ze leven nog, dus het is zeker bevallen. Het volgende album, waar ik momenteel aan werk, zal denk ik minder nodig hebben qua interactieve dingen etc. maar wie weet, ooit zullen er vast weer nummers kledingstukken nodig hebben en dan zal ik dat aan ze geven.”
Nu is het eerst weer het podium op. In het verleden ook niet altijd de meest eenvoudige stap.”Het probleem was meer dat ik wist hoe het kon uitten, maar moeilijk overbrengen wat ik wilde. Dat gaat tegenwoordig makkelijker en ik ben heel blij dat ik samen met anderen iets kan doen.” Die blijheid gecombineerd met de dream-noise van Moon Moon Moon is te ontdekken in Buckshot in Groningen als ook bijvoorbeeld The Maureens en counter Jib het podium betreden.