GRONINGEN – Wie de moeite neemt om voorafgaande aan het optreden van Serpentent in Vera in Groningen om even het curriculum vitae van Anne Katherine O’Neill uit Seattle in Washington in de Verenigde Staten door te spitten, ontdekt al heel snel dat creativiteit door haar aderen vloeit. Op haar CV staat schilder, illustrator, filmer, fotograaf en technicus. Wellicht heeft ze de Vera Artdivision nog even bezocht om zich te laten inspireren en met Joblin Agteresch, die de poster voor haar optreden heeft ontwerpen namens Vera, van gedachten te wisselen. Het is echter niet de reden voor haar bezoek in Groningen en ook dat verraad haar CV waar ook zangeres en multi-instrumentalist op staat. Onder de naam Serpentent brengt Anne K. O’Neill haar dark-folk muziek vol met post-industrialisme en doom naar Groningen.
Serpentent bracht in 2022 haar debuutalbum ‘Ancient Tomes, Volume 1: Mother Of Light’ uit, wat in ieder geval suggereert dat er ook nog een tweede deel en wellicht meer gaan uit komen. Een sterk debuut met enthousiaste recensies, maar eigenlijk brengt ze al sinds 2016 muziek uit met de aan haar oma JoAnne Hicks opgedragen EP ‘Excerpts from the Mouth of Ruin’, wat al een voorproefje was van het album. Een reeks EP’s volgden met onder andere ‘Eternal Convalescence’, ‘Eden’ en ‘The Sacred Trail’. Serpentent is echter niet de enige naam waaronder je de muziek van O’Neill kunt aantreffen. Bloody Fortress, Lye Feast en Sterling Serpent zijn andere alter ego’s en daarnaast was ze als gast actief bij een aantal bands.
Bij de opening van het optreden in Vera oogt Serpentent wat onzeker als ze de eerste tonen uit haar toetsen te voorschijn haalt. Even zoekt ze schijnbaar zowel haar plaats op het podium als ook in naar nummers. Gelukkig treft ze beide snel aan en dan gaat het, zo halverwege ‘Grey + Blue’, eigenlijk pas echt beginnen. Daar speelt ook de opbouw van dit nummer een rol bij. Een rustige start met haar piano spel en zo halverwege komt er meer vaart in en veranderd ook het neo-klassieke spel in wat meer metal-achtige tonen en blijkt dit nummer prachtig te worden. Mooi haar liedjes opbouwen blijkt een kracht te zijn van Serpentent. In ‘Hope’, de beide eerste liedjes zijn nog niet uitgebracht zie je een dergelijke opbouw. Dit nummer komt traag, maar mooi, opgang en voelt donkerder en zwaarder aan. Nu ook die ontwikkeling, waarbij er meer tempo komt en dat ook ruimte geeft voor een enkel zonnestraaltje tussen de tonen door. Opus Magnum van het optreden is ‘Mother of Light’. Een nummer in meerdere delen. Het nummer begint rustig met een mooi toetsenspel, wat langzaam de urgentie opbouwde en daarover heen spreekt Serpentent haar tekst. Het geeft een prachtige gelaagdheid en langzaam komt ze, met haar donkere, sultry zeggen ze in de Verengde Staten en prima zangstem, tot zingen. In een soort van plotwending is het tweede deel van de song fenomenaal. Vlotter en met de nodige dramatiek in haar stem roept ze de nacht aan in dit nummer dat op de plaat zo’n tien minuten duurt en het wordt steeds ijler. In het derde deel wordt het dan weer wat rustigere en heel expressief voor ze vlak voor het einde eigenlijk weer terug keert naar deel één en zo de cirkel rondmaakt. Er zou nu en dan nog een woordje over de inhoud van de liedjes gesproken mogen worden in haar verder rustige en meer feitelijke aankondigingen en mededelingen. Het einde van het optreden is ook uitstekend. ‘Blind’ ook een nog een niet uitgebracht nummer is ook voortreffelijk met weer die opbouw waar Serpentent rustig begint, maar het mooi robuust uit weet te bouwen en het tempo er verder ook weet in te bouwen. Wie de plaat luistert merkt dat daar met meer instrumenten nog meer gelaagdheid is en nog mooiere accenten geplaatst worden. Dat ontbreekt nog iets in Groningen, maar een heel fijn optreden wat Serpentent hopelijk op de kaart zet en als die Volume II verschijnt wellicht niet solo, maar met begeleiding terug te brengen naar Vera.