GRONINGEN – Een beetje moe, dat was ze wel na een reis van 12 uur met als bonus een lekkere jetlack. Het eerste adres op haar Europese solotoer voor Marissa Nadler was Vera in Groningen dat daarmee een primeur kreeg. Nog nooit trad Nadler solo op met gebruik van een loopstation om toch een fraai en vol geluid te kunnen neerzetten. Soms heb je even dat je denkt, wauw, wat is dit mooi, maar dat de artiest het nog niet voelt. Nog even blijft prutsen, nog even met de geluidsman overlegd, nog even toegeeft aan haar onzekerheid en wens tot perfectie. Zo ving het concert van Nadler aan. Ze moest duidelijk nog even haar plek vinden, even aftasten hoe de zaal die nu vol was, haar sound anders beïnvloede dan toen Vera nog leeg was tijdens de soundcheck. Wellicht dat ook even wennen aan de loop hier oorzaak van was, maar de opening ´For My Crimes´ was prachtig met mooie lagen van gitaarspel en zang, wat direct haar liedjes een indrukwekkende diepte gaf. Dit nummer is de opening van haar nieuwste album met dezelfde titel en op dat album volgt dan ´I can´t listen to Gene Clarck Anymore´ en die volgorde hield ze aanvankelijk aan, voor ze als derde nummer het fenomenaal mooie ´Poison´ in zette. Een nummer dat de Amerikaanse recent uitbracht. De blik bleef daarbij even op de deur naar backstage rusten, want op het nummer zingt John Cale mee en die zou toch niet… Nee. Wel een fantastische song. Voor mensen die van ongehaaste liedjes rustende op een folk en Americana fundering, maar daarop uitwaaierende invloeden tot en met metal aan toe houden, is Nadler verplichte kost. Diepe liedjes die soms traag en ongehaast en andere keren traag en met urgentie worden gebracht. Een prachtige stem, een stemmige witte jurk contrasterende met haar vaak donkere liedjes en een charmante podiumpersoonlijkheid die af en toe inhoudelijk, af en toe wat onhandig of juist snedig de liedjes aankondigde. ´Leave the Light On´, check prachtig, een Fred Neil cover ‘A Little Bit Of Rain’ erg mooi en absoluut hoogtepunt een fenomenale uitvoering van ‘Dead City Emily’. Voor haar een lijst met liedjes waar ze uitpikte of oversloeg. Op de setlist, maar overgeslagen bijvoorbeeld ‘Firecrackers’ of ‘Hungry is a Ghost’, wel de Fleetwood Mac cover ‘Safe Me A Place’. De liedjes raakten niet alleen het doodstil luisterende publiek, was Vera ooit zo stil op een concert avond? De emoties waren ook duidelijk af te lezen van het gezicht van Nadler, die bekende dat ze niet snel de gevoelens haar zo liet beroeren van haar eigen liedjes tijdens een optreden, maar haar nieuwe album is zo persoonlijk dat het spelen er bij haar inhakt. Dat was bijvoorbeeld het geval bij ‘Blue Vapor’ een nummer dat ze eigenlijk alleen met band speelt, maar zich er nu solo met behulp van haar loops aan waagde en waarin ze zich kwetsbaar opstelde. Wat werd dat mooi, een rillingen moment. Na ’55 Fails’ was het afgelopen, maar al snel kwam ze terug voor nog zo’n fantastisch liedje. Het toegift was ‘Are You Really Gonna Move To The South’. Nee we verhuizen massaal naar waar Marissa Nadler zingt, of dat nu in het zuiden, noorden, de maan of waar dan ook is. Wat een heerlijk concert.
Schitterende Marissa Nadler weet solo te overtuigen
