STEENDAM – Van een Nederlandstalige klassieker naar een Middeleeuwse hyme en van een fiks rockende song tot een breekbaar folkliedje. Sarah McQuaid had duidelijk alle registers open getrokken voor haar Europese bliksembezoek. De als folkdiva aangekondigde wereldreizigster, die de laatste jaren in Cornwall haar thuis heeft, trad op bij Peter en Leni in Steendam en een dag erna op een folkfestival in België. In Steendam is ze een vaste gast en een aantal van de 355 optredens die daar tot nu toe werden gehouden in warme gelagkamer aan het Schildmeer heeft haar naam. Het was dan ook druk op deze avond. Ook op het podium, want naast een prominent opgestelde drum, had McQuaid ook de beschikking over een piano, een akoestische gitaar en een elektrische uitvoering van dat instrument. Variatie en veelzijdigheid voorop. McQuaid, ook al op deze locatie aangekondigd voor 2021 voor wie het deze avond had gemist, begon echter met alleen de kracht van haar stem in het a capella gezongen ‘Wagoners’ om direct daarna met de titelsong van haar laatste album ‘If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous’ over haar zoon met haar elektrische gitaar een stevige sound neer te zetten, wat flink aanschuurde tegen de rock mede dankzij haar sound enigineer Martin Stansbury en diens loopgebruik om direct daarna met alleen drums het poppy ‘One Sparrow Down’ te brengen. Een snelle kennismaking met de vele kanten van Sarah McQuaid. Dat resulteerde uiteindelijk in een liedje waarvoor ze zich had later inspireren door The Great American Songbook van misschien wel haar mooiste album ‘ The Plum Tree and The Rose’.
‘What Are We Going To Do’ was een heerlijke song en een kers op de taart. Hierna was even tijd voor een aantal mooie covers. ‘Forever Autumn’ geschreven door onder andere Jeff Wayne begon zijn leven als deuntje voor een Lego reclame, maar werd gebruikt en bekend via het epos ‘The War of The Worlds’ en werd fijn gebracht door McQuaid, maar ‘Autumn Leaves’ ook een cover dat volgde was nog net even mooier. Dat liet ze in het Nederlands volgen door een massaal meegezongen uitvoering van ‘Er is er één jarig’, ter ere van gastheer Peter van Zeijl die deze dag zijn omwenteling om de zon voor dit jaar had voltooid. Of die blijde boodschap dan weer paste bij een liedje over doodgaan en terugkeren naar de natuur in ‘Break Me Down’ is aan de ene kant logisch, aan de andere kant ook wel een heel grote overgang, maar een prachtige song met een mooi onderwerp is het. McQuaid is op het podium spontaan en chaotisch. Met verve praat ze de nummers aan elkaar waarbij ze steeds een soort opgewonden blijheid laat zien alsof elk liedje een cadeau is dat ze mag uitpakken. Haar prachtige stem en uitstekende beheersing van de instrumenten en prima liedjes tillen een McQuaid concert altijd naar een hoger niveau. Dat deed ze aanvankelijk ook in de tweede helft. Het rustige ‘Silence’ op de piano was prachtig en ook ‘Lift You Up’ geschreven voor haar dochter is een pareltje even als het fenomenaal mooie folky ‘In Derby Cathedral’. De cover ‘In The Pines’ was wederom een meezinger, het Middeleeuwse ‘Dies Irae’ mooi en gevoelig. Tegen het einde werd het wat chaotisch. Een meezing experiment moest vier keer opnieuw worden ingezet en was leuk als meezinger, maar bleef druk en net niet op zijn plek vallen. Een nummer moest opnieuw worden ingezet omdat ze even de tekst kwijt was en ook het laatste nummer het fenomenaal mooie ‘Tug of the Moon’ kende een valse start. Dat daargelaten overtuigde McQuaid in zowel het oude als haar nieuwe werk en toonde zich een veelzijdige en charmante artieste.
Sarah McQuaid toont haar veelzijdigheid
