Het album van deze violiste uit Asheville in North Carolina komt met een waarschuwing: “Het is opgenomen in verschillende stadia van serieusheid.” Sarah Gwendolyn laat de ruimte voor een lach en lolletje, maar het is zeker geen melig album. Sarah Gwendolyn zal in Nederland de meeste bekendheid genieten als violiste in de band van Jackson Grimm, zoon van de in deze streken zeer geliefde troubadour Tim Grimm. Op het komende album van Jackson Grimm speelt Gwendolyn mee op haar viool. Gwendolyn brengt ook zelf muziek uit. Prachtig is haar samenwerking met Ali Kafka in ‘Nola Tapes’ dat in 2020 verscheen en dat is een album dat serieus over het hoofd is gezien in Nederland en Europa. Heerlijke old time nummers presenteren beide dames. Daarvoor zat ze ook in bands als Minor Buzz en deze dagen in The Downhills en klonk de viool regelmatig in de straten en markten waar ze het passerende publiek verblijde met haar klanken. In de corona periode begon Sarah Gwendolyn ook met het tot leven wekken van Old Time music, daar staat de OT in de titel voor, muziek. Tunes en liedjes die in de breedste zin van het woord onder deze muziek stroming vallen en ‘Never ending OT nonsense album vol. 1’ was het resultaat. Een mooi idee om de tijd door te komen en ook nuttig, want de opbrengst werd beschikbaar gesteld aan een goed doel, het fonds dat gevangenen in de plaatselijke petoet ondersteund. Nu is er dus deel twee. Voor de plaat heeft Gwendolyn de hulp ingeroepen van veel vrienden om haar te begeleiden. Het begint prachtig met het verhalende ‘Ballad of Reading Gaol I & VI’, van Oscar Wilde waar in het verhaal op de grens tussen zang en spraak wordt verteld en de viool geeft accenten bij het verhaal. Hierna volgen met ‘Birdie’, het zeer aansprekende ‘Chadwell Station’ en het eveneens fraaie ‘Horses in the Canebreak’ drie vlotte erg mooie instrumentale deuntjes waarin de muzikante haar viool laat spreken. Het is ook een sterke zangeres, dat bewijst ze in de harmonieën van het fenomenaal mooie ‘The Birds were singing of you’, ook bekend van The Carter Familie, waarin Sasha Hsuczyk de leadzang op zich neemt. Na het ook instrumentale ‘Walnut Gap’ is het met beetje ragtime opgefleurde ‘Possum Hollow’ vlot, vrolijk en een lekkere tune op dit album, waarin Jackson Grimm op gitaar en John Duncan op mandoline meespelen, die de sfeer even weet te breken en in het verlengde daarvan ‘Black Bottom Strut’ van R.W. Durden, maar het meest bekend van The New Lost City Ramblers. Het is te merken dat niet elk nummer onder dezelfde condities is opgenomen. Het prachtige ‘Bravest Cowboy’ heeft er mee te maken dat de zang wat ondersneeuwt, jammer want het album zou nog net wat meer gezongen nummers mogen bevatten voor een goede balans en Sarah Gwendolyn bewijst in dit nummer de leadzang uitstekend voor haar rekening te kunnen nemen. Het past ook wel weer bij Old Time Americana en de opname neemt je mee naar de beperkte mogelijkheden van het interbellum in deze klassieke bluegrass song. Het is gewoon een lekker album van voor wie houdt van de retro klanken van de vroege country, blues en bluegrass met aanverwante muzieksoorten. Met het uitermate uptempo ‘Kyle’s Unnamed Toon’ en ‘Meg Gray’ met Kyle Cox op banjo en Ali Kafka op gitaar, beide instrumentaal, komt dit album ten einde, op naar nummer 3? Zaal eigenaren, mocht Jackson Grimm zijn nieuwe album komen presenteren in Nederland, stel dan als harde eis dat Sarah Gwendolyn het voorprogramma voor haar rekening neemt. Andersom kan uiteraard ook. Dit is gewoon een uitmuntende violiste die de heerlijke muziek van toen nieuw leven in blaast. Erg prettig.
Sarah Gwendolyn – Never ending OT nonsense album vol. 2
