WESTEREMDEN – Westeremden heeft een kleine speeltuin voor de dorpsjeugd. Op een warme zondagmiddag zat daar relaxt een duo. Geen kind in zicht. Het was Sandra van Nieuwland met pianist Len van de Laak die de eerste van twee concerten die dag in Roodehaan aan het voorbereiden waren, onderwijl ook wat zonnestralen aan het tanken. Moeiteloos verkocht het eerste concert van Van Nieuwland uit en ook het tweede optreden kon ruim voor aanvang als vol worden gekarakteriseerd. Terwijl de bezoekers naar hun plek werden gebracht en de laatste verfrissingen ter tafel verschenen, verruilde Sandra van Nieuwland de speeltuin voor het podium en zette het rustige ‘Stop the Clocks’ in. Dat was niet alleen een kalme binnenkomer om even te settelen, maar ook wel haast een letterlijk feit. Van Nieuwland zette de tijd even stil in Westeremden, hield het boze buiten de deur en met haar warme stem stond ze garant voor een prachtig optreden. ‘Always Alone’ ging aanvankelijk in die trend mee, maar werd gedurende het liedje wat heftiger van toon en daarmee werd goed toegewerkt naar het uptempo ‘Hunter’ dat erg kon bekoren en het wat zwaardere, vooral door het heftigere pianospel, ‘More’, waarin het tempo weer wat werd terug gebracht. Tot deze tijd was er eigenlijk alleen maar gezongen. Minimale aankondigingen, maar ineens draaide dat en ging Van Nieuwland even op de spreekwoordelijke praatstoel zitten. Westeremden bleek welhaast een thuiswedstrijd te zijn. De zangeres bracht haar jeugd deels door in Groningen en Appingedam. ‘Celebration Day’, speelt zich af in ‘Daam’. Thuisgekomen van school staat de piepjonge zangeres voor een dichte deur. Ze ziet door het raam dat er witte vlekken zijn op het behang. Haar kettingrokende stiefmoeder heeft de schilderijen meegenomen en waar Van Nieuwland het aan de ene kant een feest vindt dat de vrouw weg is, heeft ze ook oog voor haar vader die bij een leeg huis zal aankomen en het wellicht heel anders zal ervaren. Een verhaal dat diepgang gaf, helemaal omdat het niet gladjes en geroutineerd werd verteld. Van Nieuwland stelde zich open voor haar publiek, door zo iets intiems te delen, waar ze zich ook eenvoudig achter het liedje had kunnen verschuilen. Dit verhaal maakte het persoonlijk. Na ‘Indian Summer’, lekker vlot en prachtig, kwam ze met nog zo’n persoonlijke ontboezeming voor ‘Little One’. Haar drie zoons kregen een zus via haar ex en Van Nieuwlands hart is groot genoeg om het kind te omarmen. Met het weer wat zwaarder aangezette ‘One of You’ volgde de pauze, maar vlot was het duo terug voor de covers ‘Sing it Back’, ooit opgenomen voor een album, maar nog nooit op het podium gespeeld, maar erg mooi en dat mag best een vaste plek krijgen op de setlist. ‘Halo’ van Beyoncé volgde, maar dat nummer, hoe fijn gezongen ook, mag de artieste zich nog meer eigen maken, want nu bleef het toch te veel in de lijn van de oorspronkelijke uitvoering en zing dan Beyoncé er maar eens uit. In nummers als ‘Three Days’, met spreekstoel en goed verhaal over een man die door een ongeluk nog maar voor drie dagen geheugen had, en het lekkere ‘Training Wheels”, geschreven voor het festival ‘Op Fietse’ in Emmen, kwam ook duidelijk de piano begeleiding naar voren. Die was prima. Len van de Laak is een uitstekende pianist die in zijn begeleiding steeds het juiste gewicht van het liedje vond, hoewel elk nummer piano begeleiding ook wel vroeg om iets meer variatie met bijvoorbeeld een gitaar nummer als afwisseling. Fantastisch mooi werd het naar het einde van het optreden. ‘Keep Your Head Up’ was een absolute triomf in haar versie van dit Ben Howard nummer, waarmee ze dankzij haar deelname aan The Voice of Holland, waar ze dit nummer song, een geweldige hit had, net als het even later volgende ‘Beggin’ van The Four Seasens. Tussen beide nummers was het prachtig met het vlotte ‘Oxygen’ en het heerlijke ‘Thruth’, dat Van Nieuwland schreef na een poos in barre omstandigheden tijdens Expeditie Robinson. Van weeromstuit vergat ze dat het einde was gekomen en werd het laatste nummer, oorspronkelijk bedoeld als toegift ‘See You’ nog één keer een bewijs van haar mooie zang en werd het nummer vorm gegeven door de vele vlinders die over het veld achter Roodehaan hun weg zochten. Jammer dat er niet spontaan nog een nummer beschikbaar was als toegift, dat had het optreden en het publiek na de staande ovatie wel verdiend en Van Nieuwland heeft nog zo veel meer moois op haar repertoire en de tijd, die had nog best vijf minuten willen wachten voor hij onverbiddelijk weer door tikte.
Sandra van Nieuwland zet de tijd stil in Westeremden
