HOOGKERK – Het was een jaar of vijf geleden dat Boom Boom Racoon voor het laatst te zien was in Groningen. Met onder andere Groningens ukulele sensatie Janne Meermin deelden ze een podium in Viola, dat inmiddels niet meer beschikbaar is voor concerten, maar gelukkig heeft de underground scene een nieuwe plek gevonden. Een leegstaand pand, voorheen ingezet voor het regelen van water, is inmiddels een relaxt podium met als naam Waterskaap, waar een ieder kan aanschuiven, er altijd een maaltijd is of gewoon een goed gesprek. Een plek zoals er hoort te zijn in een stad als Groningen, waar bands die buiten de mainstream vallen ook een welkom en belangstellend publiek vinden. Boom Boom Racoon uit Bristol is daar één van en de Britten hadden hun rammelde DIY Ska Punk meegenomen voor een show met een lach, protest, meedansen met de energie van de band en prima liedjes.
Ruim voor aanvang van het optreden heeft Boom Boom Racoon het terrein van Waterskaap geparkeerd. Even een rustpunt tijdens de toer en alsof hij dat nog wil onderstrepen is bassist Ivo Johansen in een druk gespek met een bezoekster over tijd. Hoe geweldig het is om zonder agenda te kunnen leven en hoe de noodzaak om op tijd te komen ook veel druk kan opleveren. Een filosofische discussie, die ook zijn weerslag heeft op het dagelijks leven en desondanks gaat eigenlijk keurig op tijd gaat het programma van start. Boom Boom Racoon bestaat naast Ivo Johansen uit Sarah Bland op zang en gitaar en Rosie Sinfield, ook op zang en trompet. Het trio, dat al een flinke periode aan de weg timmert bracht twee albums uit. ‘Now That’s What I Call Boom Boom Racoon Vol. 1′ verscheen in 2019 en ‘Songs From The Before Times...& Some More’, werd uitgebracht in 2022. De band is een vaste waarde in de Britse DIY Ska en Punk scene en charmeerde menig festival met hun liedjes.
In Waterskaap roept de tijd onherroepelijk showtime en al in de soundcheck blijkt dat de band doorgewinterd is in het voorberreiden. Het slenteren, discussieren en lekker snoezelen in het avondzonnetje of genieten van de voorgaande bands, is voorbij en doelbewust worden de voorbereidingen gedaan. Klaar? Het is het teken om ‘Bin Song’ in te zetten. Een grappige opening en verwijzing naar de racoon, want de wasbeer is uiteraard een fervent plunderaar van vuilnisbakken. Gedurfd is om direct voorafgaande aan het eerste nummer het publiek te vragen mee te zingen, maar de band komt er glansrijk mee weg in dit openingsnummer dat mooi wordt gekleurd door de trompet van Rosie Sinfeld. Dan is er ruimte om even fel tegen de wapenindustrie aan te schoppen in ‘Airbus’ in een tijd waarin het erg actueel is. Her en der krijgen de nummers een mooie inhoudelijke aankondiging, zoals ’10 Second Chances’ waarbij Sinfeld vertelt dat het hier gaat om een keer dat ze werden aangehouden door de politie, nadat er een inbraak was gemeld. In een paar tellen kan de situatie de goede of verkeerde kant opgaan. Een nieuw en erg mooi nummer, waarbij de stemmetjes van Johansen dan weer minder tot zijn recht komen. Die revancheert zich echter in ‘Things that are yellow and black ( and better than an-cap)’. Een nummer tegen transfobië en andere aanverwante zaten, waarbij wordt verwezen naar de kleuren van Huffelpuf, een afdeling in de wereld van Harry Potter. Regelmatig wordt verwezen naar personages uit de pop culture, want Lisa Simpson fungeert in NHS ( National Health Simpsons) waar de pijlen worden gericht op de teloorgang van de Britse gezondheidszorg en het publiek massaal “Lisa Needs Braces” meeschreeuwt. Een erg lekkere song net als nog zo’n meezinger ‘Turbo Mocha Time’. In de meeste nummers wordt, al was het een estafettenummer in de atletiek, het stokje van de leadzang steeds aan elkaar door gegeven. Alle drie hebben een prima stem, maar de zang van Sarah Bland imponeert met een mooi kracht en precies genoeg rauwheid. Ze zingt dan ook het leeuwendeel van het mooiste nummer van de show ‘Prisons’. Het drietal heeft een hekel aan gevangenissen en streeft erna door het opbouwen van gemeenschappen, waarin naar elkaar wordt omgekeken, gevangenissen overbodig te maken. Dit uptempo nummer, maant dan de al dansende zaal nogmaals de benen te strekken. Het eindigt met het prima ‘Fuck You Ashley’ over het sexueel lastig vallen door mannen in dit door Sinfeld gezongen nummer, waarin met Ashley de draak wordt gestoken. Er is gedanst gelachen, gezongen, geluisterd en geprotesteerd, maar wat zit er nou eigenlijk in die vuilnisbak. Wat een leuke band.