GRONINGEN – Het is donkere, trage maar indrukwekkende folk wat Cinder Well te bieden heeft. Weltschmerz is in ruime mate voorhanden in deze dark folk, maar met Cinder Well is het fijn hierin zwelgen, want de muziek is fantastisch mooi en het trio op het podium weet zeer te boeien tijdens hun optreden in Theater De Kapel in Groningen. Cinder Well is de in Ierland woonachtige Amerikaanse Amelia Baker met haar krachtige resonator gitaar en mooie shruti box en op het toneel, net als op haar vorig jaar verschenen imposante album ‘The Unconsious Echo’, heeft ze ondersteuning van Marit Schmidt op viola en Mae Kessler op viool, terwijl beide dames ook vocaal de nodige kracht bijdragen. Na de aankondiging start het trio onmiddellijk met een zwaar lied. ‘Mayn Rue Platz’ is een lied gebaseerd op een in het Jiddisch geschreven gedicht van Morris Rosenfeld. Het gedicht en lied beschrijft een brand in een fabriek op Manhattan waar veel Joodse en Italiaanse jonge vrouwen, nieuwe immigranten in de States, omkwamen. Bijna 150 mensen, waaronder veel kinderen die werkten in de fabriek, stierven bij die brand, waarvan veel er voor kozen om te springen uit de ramen in plaats te verbranden. De geesten van deze 150 ongelukkigen kwamen tot leven in dit indrukwekkende lied meerstemmig op de klanken van de shruti box en tegelijkertijd een aanklacht tegen de omstandigheden waaronder deze vrouwen hun werk moesten doen. De weemoed en het verlies wordt op het einde nog extra onderstreept door de viool. Even prachtig was ‘The Hyde Mansion’. In dit lied werd met de aanzwellende violen en een steeds krachtigere resonator op een prachtige manier het dreigingsniveau steeds een stapje verhoogd. Tussen de liedjes door werd het publiek met vraag en antwoord er bij betrokken. Een uitleg over de resonator gitaar volgde en een beschrijving over de toer en de belevenissen. Het verschil tussen op het podium van De Kapel en voor het podium werd zo heel relaxt weggenomen, hoewel het soms ook wel de vaart wat uit het concert haalde. Even bevlogen was ‘Brittle Bones’. Een nummer shruti box solo, want dit instrument behoorde ooit aan een inmiddels overleden vriend van Baker die in dit nummer werd herdacht. Marit Schmidt, onder andere bekend van haar werk met de Memory Boys, Vradiazei, Disemballerina en Sangre De Muerdago en Mae Kessler van Ekstasis bleken twee heerlijke strijkers die in de Verenigde Staten ook een klezmer programma brengen en tijdens het optreden ook hier wat van konden tonen, terwijl Baker even van het podium stapte. Klezmer, folk en Americana kwamen in meer of mindere mate terug in de muziek van het trio. Amelia Baker kwam terug voor een nieuw, nog titelloos nummer dat we naar een strofe uit de tekst maar even ‘We Are Golden’ dopen, en dat bleek één van de absolute hoogtepunten van dit optreden. Vooral het einde, drie stemmig a capella gezongen was meer dan prachtig. Het werd erg mooi verder afgerond met ‘The One To The East And West’, dat krachtig was en het rustige ‘Fallen’ waarin de pijn voelbaar. Cinder Well leeft met de geesten, koestert ze en houdt ze in gedachten in hun zware, maar oh zo betoverende, liedjes. De combinatie van de viool, viola met resonator is prachtig en vooral de stem van Amelia Baker past uitstekend bij dit genre.
Prachtige muziek uit donkere hoeken met Cinder Well
