GRONINGEN – Alexa Rose had zich verheugd op een dagje Take Root in De Oosterpoort in Groningen. Haar reisgenoten van Watchhouse hadden een eerste show in Groningen, maar Alexa Rose kon nog een dagje genieten, althans, dat dacht ze. Eén van de acts kon op het laatste moment toch niet optreden en dus riep de organisatie haar van de bank om in te vallen als openingsact van het festival. Daar kun je best wel wat van vinden, want Alexa Rose bleek veel meer dan een invaller, maar een geweldige singer songwriter en Americana artieste die de hele stampvolle zaal boeide met haar songs. Voor zowel publiek als artiest een onverwachte kennismaking. Alexa Rose is weliswaar nog niet de grote naam die Watchhouse, bij veel nog beter bekend als Mandolin Orange, al wel is, maar met haar prachtige droeve liedjes intrigeerde ze enorm. Ze bracht in 2019 haar debuutalbum ‘Medicine for Living’ uit en liet dat vorig jaar volgen door ‘Headwaters’, beide aanraders voor de Americana liefhebber. Afkomstig uit Virginia woonde ze enige tjd in Asheville N.C. Daar trad ze onder meer op met de ook hier bekende Ashley Heath, met wie ze zelfs enige tijd een woning deelde. Deze Indie Folk singer is dus omringt met talent, maar wordt al enige jaren zelf ook hoog aangeschreven. Dat bleek absoluut tijdens TakeRoot. Al in haar openingssong ‘1999’over haar eerste liefde bleek haar kenmerkende stemgeluid, dat mooi en hoog toch volop de droefheid en haar sterke teksten in haar liedjes vertolkte, aangevuld met haar prima gitaarspel. Al in het tweede liedje ‘Wild Peppermint’ had ze een prachtig hoogtepunt te pakken en het publiek hing aan haar lippen. Een rustige indringende song over het weer en de verschillen tussen Virginia en North Carolina. Eigenlijk kun je niet spreken van hoogtepunten als elk liedje zo’n indruk maakt. Soms door het onderwerp, soms juist door een prachtige uitvoering, zoals in ‘Haywood’, een song waarin vooral haar zang een enorme indruk maakte, op andere momenten omdat ze je prachtig meenam in haar verhaal, zodat liedjes heel persoonlijk en goed invoelbaar waren. Een voorbeeld daarvan was ‘Pale Golden Flowers’, een nummer waarin ze terug gaat naar haar vroegste jeugd en haar opa en oma, farmers op het land van Virginia, terug haalt in herinnering. Beide stierven al terwijl de zangeres nog erg jong was, maar niet alleen klanken, maar ook geuren en kleuren kunnen werken als een tijdmachine om je onmiddellijk terug te brengen naar het huis van je opa en oma en die bepaalde kleur geel die ze daar zag werk zo voor haar. De meeste liedjes van Rose kregen een uitgebreide introductie. Dat hielp absoluut de betrokkenheid te vergroten, maar nu en dan dwaalde ze ook wat af en zou het voor de voortgang ook wat bondiger mogen, hoewel het ook niet heel erg stoorde. Zo’n mooie introductie was er bijvoorbeeld voor het nieuwe ‘Atmosphere’ over hoe iedereen wel een vriend zou moeten hebben, die als je even een slechte dag heb, je weer kan oppeppen. Tot dan waren het vooral trage droeve liedjes geweest, maar ‘Big Sky’ bracht er tegen het einde wat meer de vaart in en dat was prettig en eigenlijk zou ook wat eerder in de set zo’n uptempo song niet hebben misstaan. Tot dan toe waren het vooral liedjes van ‘Headwaters’ geweest, maar de titelsong van haar eerste album ‘Medicine for Living’ was fenomenaal mooi en een teken dat ook dit album zeker niet aan de aandacht mag ontsnappen. Jammer was dat door deze onverwachte invalbeurt haar albums op het volgende adres op haar lagen te wachten en er op haar merch stand slechts een bandana verkrijgbaar was. Een goede reden om haar nog eens terug te vragen, met eigen band, met Watchhouse of wellicht met Ashley Heath and her Heathens, wat ook een prachtige TakeRoot band zou zijn Na het afsluitende rustige ‘Human’ kan de conclusie alleen zijn dat onverwachte cadeautjes toch het leukste zijn. Een prachtige kennismaking met deze zangeres die smaakt naar veel meer.
Prachtige invalbeurt Alexa Rose op TakeRoot
