Met zeven trompetten wordt in het boek Apocalips het onheil en lijden aangekondigd waar de bevolking van de wereld ten onder zal gaan. Als dit gaat gebeuren op de manier waarop het Italiaanse Ottone Pesante zijn brass laat klinken, dan komt dit lijden in ieder geval met mooie muziek, want deze band combineert heavy metal met brassmuziek. Ottone Pesante bestaat uit trompetist Francesco Bucci, trompetist Paolo Raineri en drummer Beppe Mondini. Het drietal was nog niet eens zo heel lang geleden te bewonderen voor een prachtige show in Lola in Groningen met een verbazing wekkende goed werkende combinatie van brass muziek met heavy metal, of zoals de heren stellen, de mensheid is de vernietigende werking van brassinstrumenten vergeten. Op dit tweede album van het trio, na het eveneens zeer geslaagde ‘Brassphemy Set in Stone’ dat in 2017 verscheen. Dit nieuwe, nagenoeg instrumentale album opent, zoals verwacht mocht worden, fijn schetterend op ‘Shining Bronze Purified in the Crucible’, voor met een hogere versnelling het tempo wordt opgevoerd. Voor de nieuwe luisteraars van deze band een heldere kennismaking met wat verwacht mag worden, dan ineens schakelt het nummer weer terug naar bijna een jazzy deel, om dan al snel weer naar topsnelheid terug te keren. Die topsnelheid wordt onmiddellijk bereikt in ‘Lamb with Seven Horns and Seven Eyes’ Het gezelschap speelt of de duivel hun op de hielen zit. Eerder wel vergeleken met een brassband op hol, is het toch eigenlijk erg toegankelijke muziek. Kan het nog sneller? Ja ‘Bleeding Moon’ moet wel het hoogste tempo hebben dat ooit op een trombone of trompet is gespeeld en het toch muziek blijft. Indrukwekkend nummer. Na het even eens erg vlotte ‘Angels of Death’ is het duidelijk tijd voor even een rustpauze en dat komt er met het intens, maar ook erg mooie ‘The Fifth Trumpet’, waarop de enige stem is te horen, het diabolische stemgeluid van Travis Ryan van Cattle Decapitation. Uiteraard moet dan weer opgeschakelt worden en dat gebeurt in ‘Locusts Army’. Het meest op een traditioneel brassnummer, zoals het ook zou kunnen klinken als de plaatselijke fanfare op snelheid langskomt is ‘Seven Scourges’, een meer dan prettig nummer en het hoogtepunt van het album. Een combinatie van hoge snelheid met rustpunten is ‘Twelve Layers of Stone’, ook een nummer dat weet te imponeren. Afgesloten wordt met rustige theatrale ‘Doom Mood’, ja dat klpt niet, want de liefhebber zal alleen maar blij worden van dit sterke en meer dan originele album. Het is rauw, het is heavy, maar ook toegankelijk en bij tijden fijnzinnig, af en toe mis je nog wat meer rustmomenten. Laat die apocalyps maar komen, als die zo klinkt met brass muziek, heavy metal met invloeden van jazz, doom en de plaatselijke fanfare.
Ottone Pesante – Apocalips
