STEENDAM – Eén van de mooiste Engelse woorden is wel ‘softspoken’. Iemand die niet zijn stem hoeft te verheven om toch wat te vertellen te hebben. Het is een woord dat erg van toepassing is op Matt Hill alias Quiet Loner. Op het podium van Peter en Leni in Steendam wist Quiet Loner in zijn relaxte ongehaaste liedjes steeds mooie verhalen te vertellen. Verhalen vaak met een basis in het verleden, maar met een relevantie voor nu en in de toekomst. Als eerste kennismaking speelde Quiet Loner het mooie ‘There Go The Ghosts’. Ontspanning was daarbij het toverwoord. Matt Hill prees daarvoor geluidsman Peter van Zeijl die het geluid dermate perfect voor elkaar had dat hij zich uitsluitend op het zingen kon concentreren en alle andere podiumzorgen aan de kant kon zetten. Dat kwam ook tot uiting in ‘Save Your Pity’. Veel muzikanten eindigen hun dagen in armoede, maar kunnen terugkijken op een rijk leven. Hill werkt voor een organisatie die deze artiesten in hun laatste jaren ondersteunt en schreef daarover dit lied. Ook hij vreest ooit dergelijke ondersteuning nodig te hebben en in armoede te eindigen, hoewel zijn loopbaan ook nog andere opties biedt. Quiet Loner werkt immers ook als artiest in verblijf in de gevangenis en deed dat ook in een museum. Deze laatste opdracht leverde veel historisch getinte liedjes op, zoals ‘Manchester Rain’ over de strijd voor kiesrecht en datzelfde thema had ook ‘Hannah’. De nadruk bij deze Brit ligt nadrukkelijk op het verhaal. Muzikaal is het folk, met her en der een vleugje country. Nagenoeg alle liedjes kregen een sterke en inhoudelijke introductie. Zijn songs zijn vertelsels waarvoor hij de tijd neemt. Af en toe wordt dat afgewisseld met een iets vlotter nummer als ‘Chairs’ of zijn prachtige eerbetoon aan Guy Clarck ‘The Cape’. Dat nummer was ook het eerste nummer waarbij hij versterking kreeg van Kirsty McGee op het podium die Quiet Loner ondersteunde met haar fluitspel en met de zingende zaag in bijvoorbeeld ‘A Lonely Heart Just Knows’. Een mooie aanvulling op de goede degelijke zang en gitaarspel van de zanger die hierbij keurig in zijn bandbreedte bleef. Prachtig waren historische vertellingen als ‘Four Corners’ over het typisch Britse kruispunt dat je haast in elke stad treft met kerk, school, kroeg en pandjeshuis en vooral het op een kerkhof geschreven ‘Stone and Bone’, voor het afscheid kwam met ‘Roll me Out’. Een fraaie onderhoudende singersongwriter die wat te vertellen heeft.
Ongehaast vertelt Quiet Loner mooie verhalen
