Even is de eerste indruk dat Strawberry Switchblade back in business is, maar het is het Amerikaanse Onetwothreescream. Deze betrekkelijke nieuwe formatie grijpt echter wel terug op de jaren 80. Onetwothreescream is het samenwerkingsverband tussen Mark Addison en Jana Pochop. Beide Texanen hebben zich gevonden in een jaren 80 sound met een combinatie van folk en pop met synthesizers en gitaar. Het album ‘Lit’ is popmuziek met slimme woorden over de tijden waarin we leven en we op zijn tijd best eens willen stampvoeten van frustratie. Ook in ‘Fault Lines’ is er nog de Strawberry Switchblade gelijkenis. De synthesizers en de stem van Jana Pochop zijn hier debet aan. Lekkere retrosound dus voor de pre-millenials, maar zeker ook muziek voor deze tijd, door de sterke teksten van het duo. ‘Fault Lines’ heeft lekker tempo en brengt daarmee naar het observerende begin, de vaart in deze EP. Het is een erg prettig poppy liedje met een mooie tekst en zo’n liedje dat gewoon lekker in het gehoor ligt, maar toch veel lagen te bieden heeft en bij elke keer beluisteren weer wat anders bloot geeft. Met ’18 Hours’ wordt deze jaren 80 new wave electronic pop sound nog even vast gehouden. Weer zo’n lekker liedje en de stem van Pochop bevalt. Mooi helder, zodat de teksten goed verstaanbaar zijn, met ook in haar stem zo’n retrorandje. Toch heeft elk liedje zijn eigen karakter. ’18 Hours’ is met liefde gezongen, terwijl het volgende ‘Do The Work’ veel scherper is. De samenwerking met Mark Harrison is de laatste in een reeks van samenwerkingen die Jana Pochop aangaat met andere artiesten. Hiervoor bracht ze een aantal EP’s uit met Daniel Barrett, maar stond ook met tal van andere artiesten op het podium. In haar werk zoekt ze de verbinding tussen folk en pop. In ‘The First Cold War’ gaat Onetwothreescream bijvoorbeeld ineens veel meer de folk richting om. Dat doen ze ook weer voortreffelijk. Mark Addison werkt bij zijn eigen The Aerie Studio aan tal van projecten mee en brengt dat flexibele in en fraai spel. . Het afsluitende ‘Money & Heart’ heeft weer een heel ander karakter. Bozig rapt Pochon nu met tussendoor mooie gezongen refreinen. Heel verrassend. Een album dat je eerst erg meeneemt in de richting van de New Wave-achtige synthesizer pop uit de jaren 80, maar dan ineens een heel andere kant op gaat op een niet storende manier met fraaie liedjes.
Onetwothreescream – Lit
