Muziek uit Barcelona, het is al vaker aan de orde gekomen, maar de hoofdstad van Catalonië in Spanje biedt een verrassende en afwisselende reeks bands en artiesten die letterlijk en figuurlijk van zich doen horen. Ominira is één daar van met het jubelende album ‘Mama’. En zoals zo vaak wordt mooie muziek regelmatig verbonden met een boodschap in Spanje. De kennismaking is met het vrolijk en prachtige ‘Ominra’s Chant’. Daarna een pleidooi voor schone lucht en een leefbaar milieu in ‘Desert Surfin’. Qua stijl valt het album in de categorie Dub en Afrobeat. Hoewel de hoes met drie dansende dames anders doet vermoeden bestaat de band uit de heren Porsche Senglar, Alexis RV en Adrià Martí. In de muziek veel ruimte voor Afrikaanse ritmes en veel blazerswerk gecombineerd met electronica. Het wordt een aantrekkelijk geheel met vrolijke nummers, met her en der een melancholisch tintje, zoals in het dub nummer ‘Hidden Lagoons’. De vergelijking met een band als Manu Chao dringt ze op, maar toch blijven het heel verschillende bands, waarbij Ominira veel meer zijn inspiratie nog uit Afrika haalt. Dat is vooral te merken in het ritmische gebruik van de percussie en de spirituele sfeer met nadruk in de teksten op het milieu. De trompet is veel meer de vertegenwoordiger van de dub en de electronica weet de verbinding te leggen. De zang gaat van goed en degelijk tot erg mooi met verschillende leden van de band die zingen. Her en der wordt tegen de hiphop aangeleund. Het doel dat wordt meegegeven is vrijheid door sound en bewustzijn voor het milieu. Veel sterke nummers, zoals ‘Sharks’, het titel nummer en ‘Ni Ko To’ en af en toe een nummer wat er minder uitkomt zoals ‘Sunray’. Over het algemeen een mooi en zomers vrolijk album met wat te vertellen. Met 12 langere nummers zit ook ook met de kwantiteit goed. Wederom stelt Barcelona niet teleur.
Ominira – Mama
