STEENDAM – Als in de morgen de houten vloer van Podium Peter & Leni wordt gedweild zullen her en der wittige stipjes in het dweilwater verdwijnen. Eigenlijk jammer, want het zijn de stille getuigen van hoe mooi muziek kan zijn en hoe diep deze kan roeren. Het zijn de opgedroogde tranen van ontroering die het concert van O’Hooley & Tidow in Steendam gaven. Het waren niet alleen de tranen die beide Britse aan het vloeien kregen, ook de lach en een keur aan andere emoties kwamen langs bij dit duo dat terecht bij de top van de Britse folk staat. Dat organisator Peter van Zeijl deze grote namen wederom op zijn podium had is een compliment waard, want over de plas staan O’Hooley & Tidow op de grootste festivals. Om het concert en de bar te stimuleren begon het duo met een aantal liedjes van hun laatste thema album ‘Summat’s Brewin’ met het mooie ‘White Winos’ van Loudon Wainwright III, de traditional ‘Three Drunken Maidens’ en Elliott Smith’s lied ‘Between the Bars’. Overigens niet altijd even vrolijke liedjes, maar gebracht met een snik en een lach. De tranen begonnen te vloeien bij het zeer imponerende ‘Two Mothers’ een lied over de kinderen die jong bij hun ongehuwde moeders werden weggehaald om na een lange zeereis in Australië of Canada in een tehuis te moeten opgroeien. Ook het a-capella gezongen ‘Teardrop’ was van een fantastische schoonheid. In de slimme setopbouw zochten O’Hooley & Tidow direct weer de andere kant van de emotie met het vrolijke en tegen het schunnige aanhangende ‘Murphy’s Saloon’ met het massaal meezingende publiek en daarmee kon het publiek zich ook uitleven tijdens ‘All for Me Grog’ en ‘Summat’s Brewin’ met daarna de pauze om de emoties even weg te spoelen. De muziek van het duo wortelt in de folk en draait vooral om het contrast, de wisselwerking en het samengaan van de stemmen van Heidi Tidow en Belinda O’Hooley. De mooie glasheldere stem van O’Hooley contrasteert met de stem van Tidow die veel diepte heeft en zoals de Engelsen dat fraai uitdrukken ‘sultry’ is. Als beide in harmonie zingen onstaat een samengaan van de twee stemmen en zingen ze met een onkende rijkdom. Voeg daarbij dat Belinda O’Hooley een uitstekende pianiste is en zelfs uit haar piano met stekker een prachtige begeleiding weet te toveren en de dames fijne eigen liedjes combineren met een prima keus uit traditionals en andermanswerk. In de tweede set bleven de prachtige liedjes komen, maar was het contrast in emoties minder groot. ‘The Hum’ is het prachtige lied van het geluid van de fabriek en hoe dat het ritme van een buurt bepaald en daarmee vergroeid. ‘Beryl’ de ode aan wielrenster ‘Beryl Burton’ en een paar liedjes later werd met ‘Gentleman Jack’ entrepreneur en lesbiënne Anne Lister geëerd. Het afscheid kwam met het krachtige ‘Like Horses’ met als toegift ‘The Parting Glass’. Een indrukwekkend concert.
O’Hooley & Tidow weten tot tranen te roeren
