GRONINGEN – DIY Folk artieste Jessie Leijten kwam er in het openingsnummer ridderlijk vooruit. Ze haat pony’s. Opmerkelijk gezien de loopbanen in de ruiterij van de rest van de familie, maar aangezien ze in dit verbeten nummer letterlijk alles haat zal het NoNo & The Sinking Ship niet euvel worden geduid door haar familieleden. ‘Hate’, zoals het nummer toepasselijk is genoemd is het titelnummer en het meest verbeten liedje van het nieuwe album van deze éénvrouwsband. In Theater De Kapel in Groningen was het een prachtige omgeving om de liedjes van één van Groningens meest internationale artiesten eens goed te beluisteren. Vaak moet ze haar werk spelen in rumoerige omgevingen. In de stilte van het theater kwamen met name haar teksten, met vaak erg mooie wendingen, beter tot hun recht. Bijvoorbeeld in ‘Yellow Submarine’, waarin ze subtiel ook verwijzingen naar de tegenstelling The Beatles en The Rolling Stones verwerkt. Mooi is ook ‘Troubled Boy/Girl’ en ‘Love in Bottles’. Als éénvrouwsband speelt Leijten haar eigen percussie en de banjo. Ze kan dit in enorm tempo. Het is stijlfiguur dat ze regelmatig in liedjes gebruikt. In wielrentermen, de demarrage. Een liedje begint rustig en ergens halverwege schiet NoNo in de hoogste versnelling en springt uit het tempo weg, om daar even later in terug te keren. Nadeel is dat dan ook de zang mee moet en dat komt niet altijd ten goede, en op momenten moet dat even erg snel om het speel tempo bij te houden. Op het programma naast de liedjes van ‘Hate’ ook een aantal andere liedjes die niet of nauwelijks nog voor het publiek waren uitgevoerd. Hoogtepunten daarin waren vooral ‘Frozen Lies’ dat op het nieuwe album staat, evenals het mooie ‘Outlaw’ en ‘Good day’ dat er op ontbreekt. Zorgenkindje was het robuuste ‘Not worried’ dat nog aangescherpt moet worden. Een éénzaam liedje wat dat betreft, want daarna blinkt NoNo & The Sinking Ship weer uit met een mooi stukje percussie op de banjo en het zeer vermakelijke ‘In the Sink’. Het deel met nieuwe liedjes wordt afgesloten met het sneller dan het geluid nummer ‘Al The Way’. Leijten kondigt haar werk keurig aan. Af en toe een wat dieper gravend verhaal, soms ook een kort en functioneel zinnetje, waarbij de effecten op de microfoon soms een belemmering vormden. Als afsluiting van het concert kwamen ook nog de grootste hits van deze artieste langs. Met ‘Run Run’, zeer aanstekelijk, bleek het teveel gevraagd voor het publiek om stil te blijven zitten en werden de stoelen aan de kant geschoven. Dat zette zich voort in ‘Stupid Point Zero’. Het afsluitende ‘Wasted’ was een nummer vol humor, door het loop gebruik. NoNo & the Sinking Ship is rauw, bij tijden ruig en niets voor de banjo hater, maar ook erg oprecht en aanstekelijk. Binnenkort vertrekt het schip voor een volgende Europese tournee. Mijn vingers worden korter en korter, merkt Leijten op tijdens het banjo spelen. Ga haar dus ontdekken voor ze totaal afgesleten zijn.
NoNo & The Sinking Ship presenteert nieuw album met overgave
