RODEN – Voor elk moment in het leven is er wel een liedje. Kans is groot dat het van een Joodse songwriter is. In haar voorstelling ‘Van Cohen tot Winehouse’ legt zangeres Niki Jacobs haar leven naast die liedjes. In De Winsinghhof in Roden nam ze haar toehoorders mee op die reis met als thema’s opgroeien, jezelf vinden, wat Joods zijn betekende en wilde haren verliezen, maar ook de streken? Boeiende levensvragen, waarop de muziek een antwoord kan bieden. Niki Jacobs is al jaren een gevierd zangeres. Als vertolkster van Jiddische liederen en Joods Volksmuziek reikt haar faam tot ver buiten onze landsgrenzen en vooral haar vorige project ‘Mamelohn’ met bekende popsongs in het Jiddisch. Op deze manier gaf Jacobs een verdwenen generatie die wellicht ook grote popartiesten had opgeleverd een stem. Daarmee wordt toch een verband gelegd met de huidige voorstelling en op een manier is het ook een logisch vervolg op ‘Mamelohn’. Veel van de Amerikaans Joodse artiesten waar ze een ode aan brengt in haar nieuwe voorstelling zijn afkomstig uit de generatie die een Europa met pogroms en jodenvervolging tussen circa 1890 en 1939 verlieten om hun kinderen in Amerika of Canada veilig te laten opgroeien. Neem bijvoorbeeld Leonard Cohen of Bob Dylan. Ging ‘Mamelohn’ toch over wat als, nu gaat het over wat is. Hoe is het leven van Niki Jacobs verlopen en dus in het Engels, hoe is die soundtrack van haar leven. Terug naar de voorstelling. Jacobs weet prachtig de momenten te vertellen en te verbinden aan muziek. Het moment dat zij eenzaam in haar slaapkamertje zit en de rest van de familie in de zon, speelt en sjanst. Op de achtergrond draait een cassettebandje met ‘Eternal Flame’ van The Bangles dat prompt een wat droevige schrijnender uitvoering krijgt, wat prachtig werkt om het gezin te karakteriseren dat aan de ene kant zo fijn speelt, waar de zangeres zelf zich buitengesloten voelt, maar ook die donkere wolk over het gezin laat zien die heel subtiel door Jacobs wordt aangestipt. In het kader van opgroeien volgt dan ook een prachtige ‘Old & Wise’ van Alan Parsons Project. Iets minder is ‘You Know That I’m No Good’, vooral ook omdat dit lied van Amy Winehouse in de hele voorstelling het liedje is dat het meest tegen het origineel aanschuurt en je dan in competitie komt met een stem van de buitencategorie. Dat laat Jacobs dan weer direct volgen door een fenomenaal ‘Brothers in Arms’ van de Dire Straits op geheel eigen wijze vertolkt met een liefdevolle, maar gelijk wrange, kijk op de tafel waar de hele familie zich aan verzamelde. In de prachtige voorstelling, met fraaie belichting en beelden, neemt Jacobs haar eigen seksualiteit onder de loep, onderzoekt ze wat voor haar de aantrekkingskracht is, waardoor ze zich herkend, in Joods artiesten. Hoe het is om nu een moeder te zijn, waar haar dochter constateert dat haar leeftijd zich voorzichtig begint te tonen in haar gezicht. Het is openhartig, eerlijk, gevoelig, droevig en soms vrolijk. Als muzikanten wordt Jacobs prachtig ondersteunt door Emile Visser, Pieter Jan Cramer, Hubby Jenkins en Jason Sypher. Puntje hier is dat de band er strakker op mag letten dat ze niet even ginnegappen als Jacobs in een serieus verhaal zit. Emile Visser weet op cello prachtige accenten te zetten, bassist Jason Sypher is de rots onder het gezelschap, Hubby Jenkins excelleert op banjo en mandoline en geeft de liedjes kleur. Rustig in een hoekje, maar muzikaal erg bepalend is dan nog Pieter Jan Cramer op toetsen en accordeon. Prachtige eigenzinnige en heel verrassende uitvoeringen van liedjes, Kiss, Carole King, Simon & Garfunkel met als prachtige hoogtepunten haar diepbewogen ‘The Wayfaring Stranger’, het erg mooie ‘Don’t Think Twice It’s Alright’, van Bob Dylan en vooral ‘You Got Me Singing’ van Leonard Cohen. Een heel persoonlijk muzikaal document van een geweldige zangeres die ook als vertelster volledig authentiek is.
Niki Jacobs vertelt haar leven via Joodse songwriters
