AMSTERDAM – Nee, Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie stonden vorig jaar niet op het verlanglijstje in de Eurosonic week bij veel mensen, maar wie toch op een klein achteraf podium van Altersonic in De Drie Gezusters in Groningen het duo tegenkwam wachtte een meer dan aangename verrassing. Wat is dit in godsnaam? Prettige ondeugende en ontregelende liedjes met en boodschap, even terug in de tijd naar de jaren 80, een lichtshow, humor en vooral goede muziek gebracht met een lach en een traan waarin bleek dat Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie toch eigenlijk een verdomd goede band was. Een zangeres die beloofd in een liedje dat ze je gaat doen, dat helpt ook. Die indruk werd herbevestigd met het prachtige album van het duo en daarom besloot Pleuropsonic de band wederom een plek te geven om hun kunnen te vertonen, nu in Café De Zolder op woensdagavond. Wie weet overigens waar de directeur van Mojo logeert?
“We hopen een gefortuneerde 40-er tegen het lijf te lopen! We willen dat de cd uitverkoopt!” De ogen van beide dames glinsteren als we het hebben over de zakelijke kant van de Eurosonic week. “We gaan goede ideeën van andere bands stelen en gaan het hotelkamer nummer achterhalen van de baas van Mojo! We hopen dat de hoofdredacteur van The Next Gig vooraan staat bij het optreden.” Je kunt niet ontkennen dat Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie zich geen ambitieuze doelen durven te stellen. Wat moet de directeur van Mojo, de hoofdredacteur van The Next Gig en alle andere bezoekers van Pleuropsonic dan naar De Zolder trekken? “Een crowdsurfende Casio waarop iedereen kan spelen”, roept De Zingende Roadie enthousiast. “En die iedereen mag aanraken!”, overtreft Nancy Kleurenblind haar. Het gesprek giert bij het begin al uit de bocht.“Als roadie zie ik zoveel bands die ondanks trailers vol met gear en 10 bandleden mij nog steeds niet weten te boeien, vaak omdat ze de essentie van het liedje kwijt zijn geraakt. Ik kies voor een kleine maar doeltreffende aanpak. Niet een heel drumstel maar 1 wijsvinger op 1 toets”, komt de Roadie in iets serieuzere sferen, maar Kleurenblind gilt daar vol over heen: “ZE DOET HET MET HAAR VINGER!”
Even kalm, even wellicht een pilletje, maar gelukkig blijkt dat niet nodig. Hoewel het onstuimig blijft aan tafel, blijkt de herinnering aan de jeugd van beide dames toch een mogelijkheid om ze iets te kalmeren. “Ja, mijn ouders hebben altijd erachter gestaan dat ik wat met muziek deed. Ik speelde eerst de derde viool in het jeugdorkest en daar stopte ik mee op mijn 15de toen mijn moeder een akoestische gitaar bij de vuilnis vond en die aan me gaf. En die had maar vier snaren!”, kijkt Kleurenblind terug “Eigenlijk kwam de doorslag om artiest te worden mee met die gitaar. Toen nam ik les en leerde ik meer over rock & roll dan over akkoorden, hoe ik moest staan bijvoorbeeld. De zanger van mijn eerste bandje vond dat ik moest denken dat ik Billy Cox was. Toen ik bij Freddie Cavalli op les kwam wees ie naar mijn bas zei : die heeft goeie sex of dat ie appeal uitstraalde ofzoiets. Dat de noot overtuigend moet zijn en je het publiek moet opwinden. Toen ik vroeg hoe ik moest soleren sloeg ie een wel een minuut lang op z’n snaren en zei “vergeet alles”. Ik denk dat ie bedoelde dat je moet durven. Als artiest kan je als je verlegen bent, zoals ik, ook vertellen wat je meemaakt en vind. Juist op een podium. Aangekondigde geconcentreerde aandacht daar kan ik wel mee omgaan.”
De Zingende Roadie luistert het inmiddels rustig aan en duikt dan in haar historie. “Mijn vader is doof dus ik koos gelijk voor een drumstel! Thuis hadden we een piano, maar de rest van het gezin was niet echt met muziek bezig. Ze komen wel altijd naar shows kijken, ook al kunnen ze het niet verstaan: “Maar het zag er goed uit!”, recenseren ze me dan. Ik voel me thuis op het podium en sta liever erop dan ervoor. Mensen even alles laten vergeten blijft te gek.”
Kenmerkend aan de sound van Nancy Kleurenblind & de Zingende Roadie is de Casio SA1 en de CT360 synthesizer in combinatie met de basgitaar. Een oud beestje die synthesizer die uit de jaren 80 stamt. “We komen zelf uit die tijd, de jaren 80. We hebben de Casio sound letterlijk gevonden op straat. De CT360 : die zorgt op het album voor de basis van de beats & de akkoorden. De Casio SA1 heb ik gekocht bij Youssef op het Waterlooplein, wat tevens mijn kledingsponsor is”, geniept Kleurenblind wat sluikreclame in het verhaal. “We kunnen op deze manier makkelijk een hele band zijn in plaats van repeteren in een oefenruimte met een heleboel spullen, daar doen we niet meer aan. Ja, in de auto op weg naar een show zingen we mee met de CD. Eigenlijk is de sound een som van toevalligheden. De akoestische instrumenten die je hoort heb ik thuis staan zoals onder andere het spinet en mijn viool.”
De teksten en liedjes zijn absurdistisch. Titels als ‘Diamanten Klootzak’, ‘Ik Wil Niet Dat De Zon Schijnt’ en ‘Getatoeeërde Pik’, het trema correct geplaatst aldus de titel, vragen om uitleg. “Je ziet het aan mensen hun gezicht als ze ineens gaan gniffelen tijdens de show”, bevestigt de Roadie dat. “In mijn familie gaat het rond dat ik over pikken zing”, vult Kleurenblind aan en gaat hierover verder. “Live wekt het meteen de aandacht en in de recensies lees ik dat ze de diepliggende boodschap hebben begrepen! Het begint vaak met zo min mogelijk. Ik hou van die beperking.
Het is een opeenstapeling van dingen die je bezighouden en zolang je het nog niet vind kloppen gaat er wat weg of komt er wat bij. Ik schrijf de teksten met een pen op alle papieren die thuis liggen, bonnetjes, dichte enveloppen en schriften en gooi dat dan steeds op een hoop in de kast als er iemand langs komt. De onderwerpen zijn autobiografisch met een paar aanpassingen . Bijvoorbeeld ik “verscheurde z’n onderbroek” is nu “ik knipte z’n onderbroek.” Dan lijkt het minder impulsief alsof ik er nog meer over heb nagedacht. Wat echt is gebeurd, lijkt gekker dan als je het verzint, ben ik achter gekomen. Ik vind het sowieso moeilijk om iets te verzinnen.” de Roadie neemt over: “Ik schrijf meer vanuit opwellingen, one-liners en feiten.”
Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie komt voort uit Hausmagger, waar Nancy Kleurenblind bast en de meidenband pEp waar beide de ritme sectie van zijn. “Deze nieuwe richting die we met dit project zijn zijn ingeslagen is dat we zelf zingen. De overeenkomst met Hausmagger is dat het Nederlandstalig is. We, de zanger van Hausmagger en ik, stelen van elkaar, dat is okee, hebben we afgesproken. De verschillen zijn: Nu staan we letterlijk vooraan het podium, waar we voorheen achterop stonden als de ritmesectie bij de meidenband pEp.”
Het album dat beide dames uitbrachten was een onverwacht succes bij de kritiek. Lovende verhalen verschenen op websites en in aansprekende bladen. We vragen aan het duo hoe dat ze raakt. De Zingende Roadie kijkt plechtig en neemt het woord. “Onze eerste insteek was om een mini act voor toiletten te zijn, serieus! Alles op batterijen. Maar al bij de eerste show stonden we op een groot podium. Nu de plaat uit is, en we goede recensies hebben, stromen de boekingen binnen, we gaan op toer met de Raggende Manne als hun voorprogramma, lekker toch! Zo komen we op alle podia door het hele land.” Het eerste podium en dan nog met wellicht raggende mannen ervoor is De Zolder waar in het donker de lichtshow tot zijn recht moet komen en een bezoekje aan het programma van het verwelkomende Pleuropsonic zeker op zijn plek is voor de show van Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie op 16 januari.