SCHIPBORG – Nana Adjoa zal je niet zo snel op de grote trom zien slaan. Dat heeft ze met haar melancholische liedjes niet nodig. Als openingsact van het muziekprogramma bij het Festival der Aa, fluistert ze zich eerder in je oor, dan dat ze schreeuwt en juist omdat ze fluistert luister je beter, intenser en krijg je meer aandacht voor de prachtige gelaagdheid die de artieste in haar indiepop liedjes weet in te bouwen. Met haar nummers sticht Nana Adjoa een soort van veenbrandjes, die je blijven bezighouden, zelfs nadat haar gitaar al zwijgt en onder de oppervlakte doorwoekeren zo je gemoed in. De tegenwoordig Amsterdamse singer-songwriter heeft zich in korte tijd een eigen naam gevestigd met haar werk. Voorheen trad ze op met onder andere Sue the Night en Janne Schraa, maar sinds een aantal jaar gaat het onder eigen vlag. Met succes, want met verschillende albums en Ep’s in haar knapzak trekt ze met succes festivals en clubs langs. Dit ondanks dat je haar muziek wellicht niet onmiddellijk als festival muziek zou denken, is het daar toch immer een succes. Vaak heeft ze dan de kracht van een hele band achter zich, maar gestript tot de naakte waarheid komen haar liedjes misschien nog wel het beste tot zijn recht. Haar laatste album is ‘Big Dreaming Ants’ dat vorig jaar verscheen, maar zonder band en alleen met begeleider Tim Schakel in de intieme setting van Festival der Aa ging ze van start met oudere ‘Down to the Root’. Dat deed ze aanvankelijk solo op gitaar en dat maakte er een klein en daarom intens liedje van. Dit jaar verscheen een album met remixen van ‘Big Ants Dreaming’, waarmee ze voldoet aan haar missie als sonic explorer, maar dat hadden we ook graag ingeruild voor dit duo, strikt akoestisch en klein, maar vol emotie. In het tweede nummer ‘Throw Stones’ kwam dit, met drumsamples, al meer om de hoek kijken en kwam ook het tempo er wat meer in. Een nummer dat prima begon, maar zijn kracht ietwat verloor. Dit power was er wel constant in ‘Carmen’, maar in ingehouden vorm. Het rustige nummer, borrelde zodoende volop. Volgende item op de agenda was weer wat meer uptempo met ‘No Sleep’ dat met prima loopgebruik en effecten op haar zang een beetje een anthem werd, maar erg mooi. Nederlandse als ze is, maar met een Ghanese achtergrond bracht Nana Adjoa ook en eerbetoon aan de muzikale scene in dat land, dat ook zoveel schitterende muzikanten heeft met bijvoorbeeld een Wiyaala, Yaa Yaa of de al wat ouder de Highlife artiest Ebo Taylor. Van deze laatste had Adjoa een hele fijne uitvoering van diens nummer ‘Love & Death’ waarop ze aanvankelijk toetsen speelde en later switchte naar haar gitaar. Weer zo’n rustige song met veel zeggingskracht die de artieste mooi in lijn had gebracht met haar eigen werk. Vele prachtige nummers dit optreden bij de terug keer van Nana Adjoa, zo stond er enkele jaren geleden ook al, op het Festival der Aa. Het werd ook mooier en mooier in de langzaam in schemer overgaande dag op een muisstil veld dat met respect luisterde naar Adjoa en Tim Schakel. Nu en dan had de Amsterdamse een mooi verhaal, maar dat nog best wat worden uitgebreid. Hoogtepunt van het optreden was het schitterende ‘National Song’ dat erg intens was en direct gevolgd, opgedragen aan moeders, zussen en de barvrouw, door ‘She’s Stronger’ dat diezelfde zachte urgentie had. Als afsluiting had het duo met ‘The Resolution’ een nummer bewaard dat prima toewerkte aan een robuuste conclusie en steeds steviger werd. Een heel mooi optreden van Nana Adjoa, die we graag vaker zonder band, hoe mooi dat ook is, willen tegen komen. Met band, uiteraard ook een aanrader, staat ze in het najaar als onderdeel van haar clubtour in Vera in Groningen.
Nana Adjoa houdt het klein in Schipborg
