OENTJERK – Een lekker krachtige opening had Amy Speace bij Folk in de Walden op de fraaie Stania State in Oentjerk in petto voor het publiek met ‘Nothing Good can come of This.’ Een mooi statement dat direct het publiek bij de les riep, maar gelukkig geen voorspelling voor de rest van de avond. Speace was duidelijk op dreef. Goedlachs en met mooie verhalen in woord zowel als in liedjes stond de singersongwriter uit Nashville in de fraaie omgeving van de Friese State. Speace werd daarbij uitmuntend op viool ondersteund door Megan Palmer, die ook de ondersteunende zang voor haar rekening nam. Relaxed switchte Speace van de mooie verhalen, soms hilarisch, soms vol emotie, naar de sterke liedjes. Opvallend was hoe makkelijk de overgangen tussen beide emoties vaan de zangeres waren. Van een prachtig verhaal hoe de moeder van haar nieuwe liefde in de zaal zat, terwijl haar laatste album ‘That Kind Of Girl’ juist de afrekening is met een oude relatie en ze ‘I can Do Better’ zong. Het gezicht van haar aanstaande schoonmoeder betrok en ze werd gered door een vriendin die van achteruit de zaal riep ‘And You Did!!’. Van dat hilarische moment zat ze eigenlijk direct in de emotie van een relatie die op de klippen loopt zonder merkbare overgang. Erg knap. Mooi was ook het op de bijbel gebasseerde ‘5 Days’ dat Speace vol intensiteit zong. Opvallend in deze eerste set was dat juist het nummer dat niet op de setlist stond, maar spontaan werd ingevoegd ‘Hunter Moon’, een Shakespeare’s Othello gebasseerde murder ballad het hoogtepunt van de eerste set was. Een gouden hand van wisselen. Met mooie en vrolijke ‘The Fortunate Ones’ kwam deze set tot een einde. Na de pauze begon Speace gevoelig. Prachtige uitvoeringen van ‘Stormy Boat’ en vooral het verhaal van opa en oma en diens liefde in ‘Ghost’ raakte het publiek. Met het vrolijke ‘Chicago’ werd het podium geschapen voor Megan Palmer. Palmer bleek meer dan een prima violiste, maar ook een zelf een aansprekende artiest. Palmer zong twee van haar eigen liedjes, waarbij ‘The Knife Twister’ zeer krachtig en tot de verbeelding sprekend was.. ‘What She’s got to Give’ was gevoeliger en ook fraai. Wederom een goede zet van Speace om ook haar begeleidster deze ruimte te gunnen. Daarna was het weer tijd voor Amy Speace zelf. Met ‘Had To Lose’ dat overging in een eerbetoon aan Neil Diamond via zijn ‘Play Me’ wist Speace nogmaals te overtuigen. Nog een aantal prachtige liedjes volgden. ‘It’s Too Late’ een fraai country liedje in de geest van Willie Nelson en vooral het prachtige ‘Hymm for The Crossing’ dat zeker een gooi deed naar fraaiste lied van de avond besloot Speace. Met ‘Vertigo’ als toegift was ook Oentjerk om. Een prachtige, ervaren en sterke artieste.
Mooie verhalen bij Amy Speace
