GRONINGEN – Het was één van die concerten van Take Root waar met veel verwachting naar werd uitgekeken. Bij de indeling van de podia was achter de naam van Molly Tuttle de Attic geschreven. Achteraf gezien was dat een vergissing, want het stond stampvol in de zaal en voor de deur liet de veiligheidsheer pas weer nieuw bezoek toe, als er mensen weg gingen. Dat liep niet zo heel snel, want binnen was Molly Tuttle aan het toveren en vormde zo één van de meer onverwachte hoogtepunten op het roots festival in De Oosterpoort in Groningen. Tuttle wordt meestal nogal in de bluegrass hoek ingedeeld. Niet verwonderlijk gezien haar prijzenkast waarin menig bluegrass award staat, maar in Groningen was het veel breder, veel meer sferische Americana wat ze te bieden had. Nadat bij ‘Save This Heart’ het nog een geschuifel was kon Tuttle met het uptempo ‘Sit Back and Watch it Roll’ overtuigen. Een hele fijne prettige stem voor de zang en haar gitaarspel is prachtig. Niet voor niets staat haar prijzenkast vol met gitaarawards. Vorig jaar verscheen van Tuttle de EP ‘Rise’ en van werkstuk kwam het openingsnummer en ‘Friend and a Friend’ een nummer waarop ook violist Christian Sedelmyer liet horen waarom hij ooit voor zijn spel een grammy nominatie ontving en eerder speelde met de ook op Take Root actieve Caroline Spence. Sedelmeyer schitterde met zijn invulling in mening lied deze avond. Verder in de band Sam Howard die baste bij onder andere Anna Tivel en Ruth Moody en tenslotte Nicholas Falk op drums bekend van onder meer Dori Freeman en The New Thelonious Monk Institute of Jazz Ensemble. Een waar sterren team en dat bleek ook op het toneel. De cover ‘Zero’ van de Yeah Yeah Yeahs bleef ook vlot voor met ‘Messed With My Mind’ dan even het tempo er uit werd gehaald. Veel werk van haar nieuwe album ‘When You’re Ready’, hiervan speelde ze onder andere ‘The High Road’. Nog een cover nu solo met het Townes van Sant nummer ‘White Freightliner Blues’, waarin ze mooi klein en prachtig vooral haar zang kon laten schitteren. Veel nummers werden prima aangekondigd, maar het publiek had nog meer bij het gebeuren betrokken kunnen worden. Het einde van het concert was prachtig. Magnifiek schitterde de formatie in ‘Don’t Let Go’ dat misschien wel het mooiste nummer van dit optreden was. In ‘Light Came In’ kon ze de afstand met het publiek wel overbruggen met een mooi verhaal over hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit en dat vroeger soms avonden uitviel. Bij kaarslicht waren dat eigenlijk de momenten waren dat je het dichts bij elkaar was. Het was een nummer welke eigenlijk ook bij kaarslicht akoestisch had moeten worden gespeeld. Een murder ballad met ‘Rain and Snow’, voor de afsluiting kwam met ‘Take The Journey’. Al die mensen het hele optreden in de Attic muisstil bleven zitten, die hadden gelijk.
Molly Tuttle doet Attic volstromen
